Tekst: Gastblogger Chri’Stine.
Het school-kerstfeest staat voor de deur. Glühwein, worst, gezelligheid. Wolkjes adem in de koude lucht ingeduffeld met een warme sjaal. Kunstwerkjes van kinderen tussen vele kraampjes. Het is kerst. Een stiefmama op kerst.
En toch zit er die vervelende knobbel in mijn maag die zich afvraagt hoe het dit feest zal gaan. Het schoolfeest van een paar maanden geleden nog wat nazinderend in het achterhoofd, besef ik dat het toch een beetje bang afwachten blijft allemaal. Zeker bij het soort feesten met veel toeschouwers…
Ook na een aantal jaar als stiefmama
Het blijft gek hoe een kind kan veranderen bij verschillende mensen en situaties. Op haar schoolfeest vorig jaar was mijn eigen stiefdochter onherkenbaar. Na een paar jaar stiefmoederen ken je wel de gang van zaken, maar toch was ik hier even niet goed van.
Het hele feest was een intens drama.
Zoen
Op een bepaald moment komt m’n stiefdochter naar me toe en vraagt om een speelkaart. Dit mocht ze van haar mama aan mij komen vragen. Ik koop haar een kaart en terwijl ik haar de kaart overhandig, wil ik haar een zoen geven. Ze merkt dit op en draait haar hoofdje naar beneden waardoor ik haar haren kus. Geen idee hoe ik het gevoel kan omschrijven dat toen door me heen ging.
Een stiefmama op kerst
Even later sta ik buiten de schoolpoort, te bekomen van alle drukte. Haar mama staat er ook, op zo’n 3 meter van mij. M’n plusmeisje komt de poort buiten. Ze draait haar hoofd en merkt me op. Ik glimlach haar toe. Ze draait haar hoofd weer richting moeder en loopt door. Net op het moment dat ik wil terug gaan, komt ze naar me toe met het lege papiertje van een ijsje. ‘Hier, dat is voor de vuilbak’ en ze duwt het vuile papiertje in mijn richting. Moeder aanschouwt op 3 meter afstand, met de glimlach.
Dat moment. Daar stond een kind dat ik niet kende.
En een moeder die ik niet ken.
Maar wel begreep.
Het vraagt moed van een bio moeder
Als bio-moeder vraagt het moed om je bloedeigen kind gelukkig te zien bij een vrouw die je zelf niet gekozen hebt. Het vraagt nog meer kracht om dit ook toe te laten. Mooi te vinden. Het doet haar pijn, ongetwijfeld. Het snijdt. Recht door haar hart.
Als toeschouwer sta je hier machteloos naar te kijken. Machteloos. Want alleen zij als moeder kan zichzelf en haar dochter deze vrijheid geven. Niet ik.
Terug thuis
‘We gaan naar huis.’ Op deze 4 woorden, rent ze naar haar mama en klampt zich krijsend aan haar vast. Met de woorden van de nieuwe partner van haar moeder: ‘Komaan nog even doorbijten, het weekend is bijna gedaan. Dan nog een kleine week en je bent terug thuis’, zijn we in alle hysterie vertrokken.
Zodra haar moeder uit het zicht is keert de rust volledig weer.
Dit is de enige zekerheid die ik momenteel heb.
Op het einde van dit kerstfeest zal er weer rust zijn.
Over Chri’Stine
Hoi! Fijn je hier tegen te komen. Ik ben Christine. Vrouw, mama, stiefmama (nanne), echtgenote, illustrator, passionele creatieveling en positief ingestelde realist. Samen met mijn man en 2 lieve meisjes vormen we een nieuw samengesteld gezin. Mijn teksten zijn verhalend en op realiteit gebaseerd. Ik schrijf vanuit eigen ervaringen en alle emoties die deze met zich meebrengen. Mijn kritische blik bewaakt het tekstuele en illustratieve van mijn verhalen. Veel leesplezier! Leuk als je even laat weten wat het met je doet.
Chri’Stine – www.atelierpanache.be
