Houd jij van je stiefkind? Nee?

Houd je van je stiefkind? Nee?Houd jij van je stiefkind? Nee?

Dat zou zomaar kunnen.  En dat is helemaal normaal. Lees hier alles over de liefde in je gezin. En hoe je er mee om kunt gaan als je die roze bril niet op hebt. Of juist wel!, want er zijn ook stiefmoeders die wél van hun bonuskids houden. Houd jij van je stiefkind? Ja? Of nee?

Houd je van je stiefkind? Nee?

Naar mijn mening is het geen taboe meer om te zeggen dat je niet van je stiefkind houdt.

Als je je verdiept in praatgroepen op facebook is het eerder comme if faut om te roepen dat je een hekel hebt aan je stiefkind.

Dat er totaal geen klik is. Dat het hopeloos is tussen jullie.

En dat kan.

En dat komt vaak voor.

En dat is voor alle partijen vreselijk moeilijk. Dat doet pijn.  Meer dan dat. Het breekt mijn hart als ik deze verhalen hoor. Het verwoest een heel gezin als er stiefmoeders zo negatief blijven praten over hun gezin.

Houd jij van je stiefkind? Nee? Dat hoeft ook niet! Lees maar snel verder. Eerst over hoe moeilijk het is  voor alle leden van het samengestelde gezin:

Moeilijk voor het stiefkind

Het is afschuwelijk voor een kind om op te groeien in een gezin waar hij zich niet gehecht voelt. Waar er geen liefde of tenminste vriendschap en zorg en aandacht voelbaar is, vanuit de stiefmama naar het stiefkind toe. Dit levert – volgens Amerikaans onderzoek – serieuze hechtings- en relatieproblemen op als het kind volwassen wordt. Het kind voelt zich zijn hele leven lang afgewezen.

Moeilijk voor bio-vader

Het is afschuwelijk voor een bio-vader om te moeten aanschouwen dat stiefmoeder zijn kind feitelijk niet verdragen kan. Dat het jouw zoon of dochter afwijst. Aldoor maar weer. Het is- wat mij betreft – een goede reden voor vader om een einde te maken aan deze relatie als hij, noch stiefmoeder bereid is om het tij te keren.

Moeilijk voor de bio-kids

Het is heel verwarrend als je merkt dat je half-broer of zus achtergesteld wordt. Dat jij meer mag dan je stiefzus. Dat er andere regels zijn in huis, dat je moeder wél jouw was opvouwt maar niet die van je stiefbroertje. Dat jouw moeder wél van jou houdt, maar niet van je halfzus.

Dat is intens verwarrend – en vaak volgen kinderen de emoties en gedrag van hun moeder. En gaan zich dus ook moeilijk opstellen tegenover de stiefzusjes en broertjes. Maar vooral tegenover de stiefouder.

Moeilijk voor de ex

Het is afschuwelijk voor bio-moeder, de ex dus, om verhalen te moeten horen hoe het is daar bij papa. Kun je je voorstellen dat je je kind naar een vrouw wil sturen die geen aandacht, tijd of vriendelijkheid kan opbrengen voor jouw eigen vlees en bloed?

Naar iemand die onterecht streng en afwijzend is?

Moeilijk voor stiefmama

Het is net zo afschuwelijk voor stiefmama. Je voelt de druk. Je wéét dat iedereen van je verwacht dat je wel liefde gaat voelen. Maar je kunt het niet opbrengen.

Houd je van je stiefind? Nee?

Ik kan het me levendig voorstellen hoe moeilijk het moet zijn. Alleen de geur van de zweetkleren uit de voetbaltas van je stiefzoon maakt je al misselijk.  Die hemelende ogen als je vraagt hoe het met hem is. Zijn praatjes. Zijn schoenen in de gang. Zijn stiltes. Of alles waar jij je aan ergert.

Houd je van je stiefkind? Nee?

Wat doe je dan in hemelsnaam als het zo is? Hier een aantal korte tips en reflecties.

Wat is dan die liefde?

Jij en je partner vielen voor elkaar vanwege chemie, geur, lichamelijke aantrekkingskracht, herkenning van humor, interesses, opleiding, achtergrond, opvoeding, brein, manier van doen, voelen, in het leven staan.

Dat is waar je op viel. Dat was de vlam, de bliksem, de vlinders in de buik.

Liefde – is echter veel meer dan dit. Zoals alle clichés  iets van waarheid met zich meedragen:

Liefde is een werkwoord. Je moet je interesse blijven tonen in de ander. Elkaar aldoor opnieuw leren kennen. Geven. Nemen. Samen zijn. Tradities, rituelen en herinneringen opbouwen. Het goede voorbeeld geven. Moeilijkheden overkomen. Compassie tonen. Plek innemen. Sorry zeggen.  Aldoor opnieuw beginnen. Liefde moet zich in jullie nestelen.

Deze laatste alinea geldt niet alleen voor geliefden.

Dit geldt voor alle diepere relaties in je leven.

Ook die met je stiefkinderen.

Waarom is liefde nu zo moeilijk in stiefgezin?

Stiefmoeders voelen zich afgewezen. 
Het gaat over diepe gevoelens. Dat je je gekwetst of  jaloers voelt. Dat je buiten spel gezet wordt. Het vijfde wiel aan de wagen bent.

Daar komt dan nog bij dat stiefmoeders ook vaak echt afgewezen worden.

  • Door hun partners omdat die geen begrip tonen
  • Door de ex die zich zelf afgewezen en buitengesloten voelt
  • Maar vooral door hun stiefkinderen

Stiefkinderen wijzen hun stiefmoeders ook echt af.  En waarom?

  • Omdat stiefmoeder te hard van stapel loopt en te graag wil
  • Omdat ze hopen dat papa en mama weer bij elkaar komen
  • Omdat ze nog moeten wennen
  • Omdat zij zich zelf afgewezen voelen (en worden!) door hun stiefmoeder
  • Omdat ze in de (peuter-) puberteit zitten en zich los aan het maken zijn
  • Omdat ze geen ´toestemming ´ krijgen van bio-moeder om hun stiefmama aardig te vinden
  • Omdat ze geen hulp krijgen hoe om te gaan met al deze moeilijke emoties- ook niet van bio-vader.

Je snapt het al. Als je je allebei afgewezen voelt – dan gaat het niet lukken.

De pijn van je afgewezen voelen – gaat niet samen met  vriendelijkheid, compassie en zeker niet met liefde.

Wat kun je doen als je niet van je stiefkind houdt?

Het is jouw verantwoordelijkheid als volwassen mens om hier daadkrachtig aan te gaan werken. Houden van – nee, dat hoeft niet.

Maar ik verwacht dat je in je gezin een vriendelijk klimaat schept. Met warmte. Geduld. Humor. Ruimte. Grenzen. Met liefde en leiding.

Zet je over je eigen schaduw heen.   Aldoor weer opnieuw.  Tel tot tot tien. Maak een grapje. Zeg tegen jezelf dat je stiefkind moeilijk gedrag vertoont omdat het niet lekker in zijn vel zit.

Wentel niet in de ellende. Als je aldoor blijft roepen dat het niks wordt – hoe groot is de kans dat het beter wordt? Ventileren helpt even. Maar je zult aan de slag moeten.

Ga je pijn helen. Die afwijzing heb je al eerder in je leven ervaren. Ga hem NU helen.

Accepteer dat het tijd kost. Accepteer dat je verwachtingen en ideaalplaatjes uit je jeugd niet kloppen. Geniet van het goede. Laat de controle los.

Zeg tegen jezelf dat het niet aan jou ligt. Maar aan het hele systeem.

Schep ruimte voor toenadering. Zie je stiefkind als een zwerfkat die je net in huis hebt gehaald en die je naar je toe lokt met lekkere hapjes. En genoeg tijd om in haar eigen tempo naar jou toe te komen!

Blijf beleefd, vriendelijk en benaderbaar. Zeg altijd, altijd gedag en dank je wel.

Neem het initiatief. ´Ga je mee wandelen? Een spelletje spelen, naar de bios, een hut bouwen?´

Je partner heeft de taak om zijn kinderen terecht te wijzen. Als ze jou blijven negeren. Ook zij zullen zich moeten houden aan de beleefdsheidsnormen die je samen beslist. Ook jij mag uiteraard je grenzen stellen. Ook jij mag uiteraard een slechte dag hebben en chagrijnig of boos zijn.

Lukt dat niet alleen? Ga dan in coaching. Ik help je graag, ook via whatsapp live bellen of de mail. Het eerste half uur is gratis en vrijblijvend.  DE PROBLEMEN GAAN NIET VANZELF OVER.

Je houdt wél van je stiefkind!

Dat is fantastisch! Wat bof jij. En je stiefkind, bio-kind, bio-vader en ex….

Maar helaas is dit vaak ook niet makkelijk. Ik krijg noodkreten van stiefmama´s die me schrijven dat niemand begrijpt dat ze van hun stiefkind houden. Dat niemand hun emoties serieus neemt. Dat is schrijnend.

  • ´Jij hebt zelf geen kinderen, dus je wéét niet wat moeder-liefde is´
  • ´Je vindt ze wel leuk – maar liefde tussen biologische ouders en kinderen gaat dieper. Dat is anders. Jij hebt die bloed-band niet!`
  • ´Wacht maar totdat het pubers worden!´

En ook deze houding van de omgeving kan je als een afwijzing ervaren. En ook dit doet pijn….

Want ja! Je kunt natuurlijk van je stiefkind houden. Ja! Het kan liefde op het eerste gezicht zijn. Ja! Je kunt bouwen aan een mooie, liefdevolle relatie. Ja! Ja! Ja!

Meer lezen?

Deze blogs kunnen je misschien verder helpen:

Manipulerend stiefkind’

Samengesteld gezin – grenzen stellen, hoe doe je dat?

samengesteld gezin – grenzen stellen, hoe doe je dat?

 

stiefmoeder coachAnnette van der Maarel is coach en counsellor. Haar passie is om jouw gezin weer op de rit te krijgen. Ze coacht graag buiten in de natuur. En anders gewoon aan tafel!

Je kunt haar altijd mailen met kleine en grote vragen. coaching@annettevandermaarel.com.

P.S. Behoefte aan hulp om een band op te bouwen? Dat kan!  Klik hier voor meer info.

 

 

Wil je dit delen? Dank!
Share

62 antwoorden op “Houd jij van je stiefkind? Nee?”

    1. Dank je voor je bericht, ik weet dat elk verhaal uniek is en een andere aanpak vereist. Ik ben zelf ten einde raad in mijn relatie, niet met mijn partner, want daar worden onze problemen nog aangepakt maar mijn relatie met mijn plusdochter is zo verzuurd en zet zo een enorme druk op onze relatie dat het amper nog leefbaar is.. Een zeer intellegent meisje van amper 8 (bijna 9) dat vaak de situaties naar haar hand zet, een slechte band met haar bio-vader, ik die mijn geduld meermaals serieus verloren heb waar dochter bij was.. Ik voel me niet gesteund door mijn partner hierin, het is ons grootste twistpunt.. Ik heb als laatste mogelijkheid gezinstherapie gevraagd want zowel mijn partner als ik gaan eronderdoor.. Je raad is goed, duidelijk en waardevol, maar de pijn blijft zo diep zitten vanbinnen.. Elk lid in de familie krijgt kussen en knuffels buiten ik.. Dit doet zeer want ik hunker enorm naar een goede band met haar.. Dit is zo verdomd moeilijk om uit te geraken, uit radeloosheid vaker gedacht beter weg te gaan maar ik kan dit niet aan om te doen, ik wil niemand pijn doen, ook zeker mijn plusdochter niet… Maar als je ten einde raad bent en er niet meer uit geraakt, hoe kun je jezelf dan constant kalm blijven houden? Ik werk nu met subliminale berichten op mijn pc omdat ik veel erachter werk. dit lijkt al een positieve invloed te hebben maar de problemen zijn groter dan snel oplosbaar.. Lange adem, veel pijn, veel verdriet, en helaas komt bij mij eerst boosheid dan pas verdriet, zou beter omgekeerd zijn, want zo berokken ik zelf veel te veel schade in deze relaties.. Heb schrik om oud te worden in een gezin waar beide vrouwen me niet echt in willen… Laatste hoop op gezinstherapie, maar is dat dan de oplossing? Ik dacht dat mijn partner en ik meer capabel waren dit zelf aan te pakken en op te lossen maar helaas niet.. Wel enorm bedankt voor je tijd en energie om dit neer te schrijven, dit helpt inderdaad door herkenning ! Dank je, xx

      1. Beste stiefmama,

        Ach wat komt er een pijn, verdriet en frustratie naar boven. Je verwoordt het zo goed en met inzicht- maar dat helpt niet om verder te komen, toch lieve stiefmama?

        Ieder verhaal is inderdaad uniek, en daarom helpen deze adviezen en tips hopelijk wel een beetje, maar als je echt vooruitgang wil boeken, hebben jullie inderdaad meer nodig. Je schrijft dat je ervan uit bent gegaan dat jij en je partner er samen uitkomen, en dat begrijp ik heel goed. Je bent immers van goede wil, hebt ervaring en bent intelligent! Toch is het stiefgezin zo fundementeel anders dan een eerste gezin, dat professionele hulp op het gebied van samengestelde gezinnen nodig is. Ik bied je bij deze een half uur gratis en vrijblijvende strategie sessie aan via Whatsapp live bellen. Daar kunnen we het ook hebben over sessies met het hele gezin, want dat werkt! Ik gun het he namelijk van harte om samen een sterk en fijn gezin op te bouwen. Laat maar weten via de mail of je deze stap wilt zetten. Ik leef met je mee.
        Hartelijke groet,

        Annette

        PS. Dit aanbod geldt uiteraard ook voor andere stiefmamas die hier hun verhaal doen!

    2. Ik ben ook een stiefmoeder en heb altijd mijn best gedaan, maar je bent en blijft de tweede keus en zeker als je ook nog met een ex te maken hebt die gewoon tegen haar kinderen zegt: ‘Ik zal die vrouw nooit mogen en ze moet altijd haar mond houden.’
      Hoe moeilijk is dit dan voor mij? Ik ben bang om foute dingen te zeggen zodat hun moeder ze weer kan uithoren over mij hoe SLECHT ik wel niet ben.
      Dat zegt iets meer over de onzekerheid van hun moeder…

      1. Beste bonusmama,

        Dank je wel voor je bijdrage. Ja, heel moeilijk is het voor jou, en andere stiefmoeders in deze situatie als er een ex is die kwaad spreekt en vol rancune is. Inderdaad zitten er altijd andere lagen emoties onder boosheid en gemeenheid – zoals je zelf ook aangeeft. Het is onzekerheid. Angst. Pijn en verdriet over de scheiding, maar misschien heeft deze ex wel een moeilijke jeugd gehad? Ik weet het niet. Feit is wel dat haar angsten veel roet in het eten gooien. Het maakt het samengestelde gezin veel kwetsbaarder als er zo’n ex in het spel is. Ik hoop dat je jezelf kunt zijn en blijven tegenover je stiefkinderen. Ze zullen heus een eigen mening gaan vormen, ook al is het misschien lastig voor hen om jou hun positieve emoties over jou te laten zien, omdat hun moeder dit immers niet goedkeurt… Mijn advies is dus om aldoor maar bij jezelf te blijven, hoe jij wilt zijn, wat jouw waarden en normen zijn. Om de goedheid die je zo duidelijk laat zien te blijven koesteren. En ondertussen mag je ook heus grenzen stellen naar deze vrouw toe! Het beste zou zijn als je partner in gesprek gaat met haar en haar een spiegel voorhoudt. En zijn grenzen aangeeft ‘Ik wil niet dat je zo over mijn vrouw praat, dit is schadelijk voor de kinderen’. Ik hoop dat je hier wat aan hebt en ik wens je veel sterkte. Groet, Annette

  1. ik heb een relatie met een man die een dochter heeft van 14. Vanaf dag 1 is ze een vreselijk verwend kind geweest en ik heb daar nooit iets van gezegd tegen haar tot de dag van vandaag. We hebben inmiddels 5 jaar een relatie en een zoontje van bijna 2. Het is zelfs gebleken dat ze een persoonlijkheidsstoornis heeft waar mijn vriend van af wist. Ik heb nog nooit gevraagd of gezegd dat ze iets moest opruimen of haar aangesproken op haar gedrag. Ik ben net na mijn bevalling een keer ontzettend boos geworden omdat ze voor de zoveelste keer aan het liegen was en haar ouders tegen elkaar aan het opzetten was en haar vader het gewoonweg allemaal gelooft en accepteert. Ik hou zeker niet van haar en het liefst zie ik haar helemaal niet meer in ons huis en in de buurt van mijn kind. Ik kan niet wachten tot ze 18 is en bezoekregelingen ophouden. Tot die tijd probeer ik kalm te blijven en mijn eigen huis te ontvluchten tijdens deze weekeinden en vakanties.
    En altijd maar alles opkroppen en op mijn lip bijten.

    1. Ha lieve stiefmama,
      Dank je wel voor je bericht. Het leven in een samengesteld gezin is bepaald niet makkelijk voor je. Wat maakt dat je het vol houdt? Dat antwoord kan misschien wat hoop geven… want het duurt nog lang voordat ze het huis uit is. Ik denk absoluut dat er dingen veranderd moeten worden. De ervaring wijst dat het niet makkelijk is. Maar het is mogelijk dat het leven beter wordt voor jou- en je hele stiefgezin! Als jij namelijk een klein stapje zet, neem je de anderen met je mee. Ik ken je nog niet, en daarom kan ik alleen algemene adviezen geven, maar ik hoop dat je er wat aan hebt. En anders ben je welkom voor een gratis en vrijblijvende kennismaking via Skype of bellen via Whatsapp.

      1. In gesprek gaan met je partner. Onze partners begrijpen vaak toch niet goed hoe het is voor een stiefmama. Het kan moeilijk zijn om dit op een neutrale manier te doen zonder dat de partner zich aangevallen voelt. Dit doe je het beste door uit te gaan van jouw gevoel. Van de situatie. Wat het met jou doet. Je moet jezelf dan kwetsbaar opstellen. `Als dit of dit gebeurt, raakt het me zo, en maakt het me zo verdrietig, boos of wat dan ook. Dan reageer ik zus of zo, en ik begrijp wel dat dit dan weer een reactie bij de ander losmaakt. Begrijp je hoe het voor mij is? Hoe kunnen we nu samen het beter krijgen?´ Zulke zinnen zou je kunnen proberen!
      2. Onderzoeken wat het nu precies bij jou losmaakt. Wat raakt je nu zo? Herken je dit? Kun jij daar op eigen hand beter mee leren dealen? Vaak komen kwetsbaarheden uit het verleden naar boven. Elke stiefmoeder is een ´outsider´ en dit is een van de pijnpunten die naar het oppervlak komen.
      3. Band opbouwen met je stiefdochter. Hoe moeilijk het ook is – je hebt wel de verantwoordelijkheid voor het welzijn van kinderen die onder jouw dak wonen. Je kunt haar niet negeren… dit is schadelijk voor een kind. Dit vereist heel veel doorzettingsvermogen, geduld en een groot hart van jouw kant. Want van haar kant zal het niet komen. Zeg altijd gedag en dank je wel. Ga gesprekjes aan. Toon je interesse. Negeer haar slechte gedrag en zie het goede en positieve en benoem dat vooral. Ga eens samen naar de film of een activiteit die zij leuk vindt. Stel je voor hoe het is om in haar schoenen te staan!
      4. Overleg samen met stiefkind en man wat de huisregels zijn. Zoals je met elke huisgast zou doen. Wat verwacht je van haar? Wat kan zij van jou verwachten? Wat zijn voor jullie regels die bij jullie passen?
      5. Geef je grenzen aan. Ik weet hoe lastig dit is, want wij stiefmama´s willen niet kwetsen of boos worden. Maar grenzen aangeven, en boos worden mág! Jij woont ook in dit huis!!

      Ik heb nog veel meer tips- maar dan zou ik je beter moeten kennen. Nogmaals dank voor je bericht en je openhartigheid. Want ik kan me levendig voorstellen hoe moeilijk het voor je is. Zoek vooral hulp als je er niet alleen uitkomt. Dit doe je dan voor jullie allemaal, ook voor je eigen kindje… Sterkte stiefmama! Lieve groet, Annette

      1. Ik zal zeker even een gesprek inplannen. Ik ben vanaf november thuis vanwege een burn out maar dit is ook gewoon vanwege haar… ik was erg succesvol als zelfstandig ondernemer maar nu lijkt dit ook te worden afgenomen door stress en depressief gedrag.
        Ik lees helaas nu pas uw reactie…

        1. Beste stiefmama,

          Wat naar dat je zelfs een burn-out hebt overgehouden aan alle problemen… Dit komt vaker voor dan je denkt. Je bent niet de enige!
          De stress heeft helaas invloed op alle gebieden in je leven.

          Maar omgekeerd geldt ook;
          Als je eenmaal handvatten krijgt om om te gaan met problemen in je samengestelde gezin, zul je merken dat je ook meer ontspannen en met frisse moed de rest van je leven en werk tegemoet kunt gaan. Ik heb je ook al geantwoord via de mail en zie uit naar ons gesprek.

          Houd moed, er is hoop, ook voor jou!

          Lieve groet Annette

  2. Ik herken mijn situatie helemaal hierin. Op dit moment is mijn relatie instabiel, een grote reden is dus mijn stiefkinderen met name de stiefzoon. Genegeerd worden, onrespectvol, smiespelen met vader, met een grote boog om me heen lopen. Net alsof ik zo uit het riool ben gekomen en gruwelijk stink. En ga maar door. Ik zelf heb 3 kinderen uit een eerdere relatie. Na 5 jaar mag je ervan uitgaan dat ze weten hoe het hier reilt en zeilt. Mijn partner, de Bio-vader, doet ook weinig aan wat ik graag zou willen zien in ons gezin. Terwijl ik er alles aan doe, aan mijn kinderen, hoe hij het graag wilt zien. Nu heb ik mijn grenzen aangegeven, dat het zo niet langer kan. Mocht er geen verbetering in komen, dat ik de relatie beëindig.
    Ik wil alles proberen om bij mijn partner te kunnen blijven omdat de liefde er zeker wel is. Maar als ik geen beweging krijg of zie in zijn kinderen, maakt me dit diep ongelukkig. Op een gegeven moment heb ik ook geen zin meer om te proberen of er energie in te steken. Psychisch doet het me ook geen goed. Het vreet me op van binnen. Daarnaast merken en zien mijn eigen kinderen hier ook van.

  3. Ik ook zit met een probleem, alleen heeft dat niet zozeer met de kinderen (14 en 18) zelf te maken (zij accepteren mij en vinden me zelfs heel tof) maar meer met de manier waarop mijn vriend omgaat met de situatie. Vanaf het begin van onze relatie heeft ie aangegeven geen kinderen meer te willen en dat heb ik uiteindelijk geaccepteerd (ik ben eind 30 en was het idee toch al aan het loslaten). We wonen nu ruim 1 jaar samen (3 jaar bij elkaar) en ik ben bij hem ingetrokken. Helaas voelt het nog steeds niet alsof het huis ook van mij is, zeker niet als zijn kinderen er zijn. Mijn vriend wil voorlopig geen huis samen kopen en hij zegt dat ie er alles aan doet om mij thuis te laten voelen in huis alleen ervaar ik dat niet zo. Als de kinderen extra willen komen zegt ie altijd ‘ja’ zonder met mij te overleggen (en als hij overlegt probeert ie altijd een tussenoplossing te vinden om tegen niemand ‘nee’ te hoeven zeggen). Ik ben het nu zo ontzettend zat, ik voel me volkomen gepasseerd en heb helemaal niks te zeggen over wat er in dat huis verder gebeurt (ik voel me vaak een schoonmaakster, ik doe alles in huis maar echt zeggenschap over het wel of niet aanwezig zijn van de kinderen heb ik niet). Mijn vriend en ik proberen er over te praten, hij zegt steeds dat hij beter en tijdig zal proberen te plannen maar helaas zie ik geen verandering. Ik ben ten einde raad en denk erover om weg te gaan en weer alleen te gaan wonen. Ik kan die stress niet meer aan…

    1. Lieve stiefmama,

      Wat je beschrijft klinkt inderdaad heel zwaar en moeilijk voor je, en ik kan me levendig voorstellen dat je niet meer weet wat je moet doen. Het is echter helemaal herkenbaar en bijna iedere stiefmoeder en biologische vader maken dit mee, ook al voel je je waarschijnlijk eenzaam en alleen hierin.
      Er is echt van alles aan te doen! Het zijn ook maar kleine stapjes die jullie hoeven te zetten om grote veranderingen te boeken.
      Het is super moeilijk om te accepteren dat de kinderen er zijn, en dat je vriend ze graag bij zich wil hebben en daarom ook ‘ja’ zegt als ze extra tijd bij hem willen hebben. Soms raad ik aan om die omgaanstijden strenger aan te houden. Maar meestal niet. Wat je wél kunt doen is de tijd, taken, ruimte, dat ze bij jullie zijn anders in te delen. Zodat jij en je behoeften meer aan bod komen. Want jij mag er zijn. Het moet niet zo zijn dat jij je zo wegcijfert zoals je nu doet. Ik wil je graag een strategiesessie aan van een half uur aanbieden, via whatsapp live bellen, want het ik gun het je om hier mee verder te komen en ik denk dat ik je kan helpen! Neem even contact op via de mail a.vandermaarel@hotmail.com of bel me via 06-50939469. Hartelijke groet, Annette

      1. Ha stiefmoeder, dank voor je bijdrage! Ja, je hebt gelijk. Als je partner niets anders meer in je ziet is het tijd voor je om het roer om te gooien. Maar – en daar spreekt mijn coach-hart – het zou best mogelijk zijn om het tij te keren en met elkaar in gesprek te gaan! En taken te verdelen! En aandacht en tijd te verdelen! Voor jezelf, voor elkaar, voor het hele gezin… en zo heb ik nog tientallen adviezen die al bij heel veel stiefstellen hebben geholpen. Twijfel je of je het nog volhoudt? Je kunt me mailen en wie weet kom je in aanmerking voor een gratis strategiesessie van 30 minuten.

  4. Ik herken zoveel dingen, uit het eerste stuk maar ook zeker uit het deel van jij bemt geen moeder en de hele ongeving die er op reageerd.
    Mijn vriend en ik wonen samen en hij heeft 2 kinderen van 3 en 6. Beiden ene vreselijke taalachterstand en veel problemen op school. De ex doet er weinig aan dit te verbeteren. Heeft geen grenzen voor de kinderen, de hel3 dag tablet beide nog met een tuitfles, slechte gezondheid door slechte zorg en ga zo maar door. Ik ben zelf totaal niet zo en bij ons thuis zijn er veel regels doordat wij wel graag willen dat ze zich beter gaan ontwikkelen. Mijn vriend kan hier slecht aan bijdragen zegt hij zelf omdat hij slrcht kan lezen en hierdoor de kinderen ook dat soort dingen niet kan leren.
    Doordat ze geen grensen krijgen zijn ze erg brutaal, niemand begrijpt de kinderen door hun slechte spraak en ze luisteren heel slecht.
    Als stiefmoeder vinden ze me gelukkig wel heel lief maar door hun gedrag heb ik er erg veel moeite mee.
    Excuses maken doen ze ook beide niet. Zeker die van 6 is hondsbrutaal en lacht ons gewoon uit. De ex kan ze ook slecht aan maar die ziet de ernst van de situatie niet en is niet voor r3den vatbaar, zodra mijn vriend zijn ex netjes wil aanspreken of ergens over wil praten schiet ze in de verdediging en krijgt hij een walm agressie en gescheld over zich heen.
    Ik probeer op alle vlakken de kids dingen ana te leren samen met mijn partner maar heel dr situstie geeft zoveel stress en frustratie naar de ex dat ze gewoonweg niks doet om ze vooruit te helpen behalve de tablet geeft zodat ze rustig zijn. Mijn vriend en ik hebben hierdoor ook vaak meningsverschillen, hij vind het fijn dat ik moeite doe en dat ik ze dingen wil leren maar soms vind hij me te streng en wil hij dat ze het leuk hebben als ze bij papa zijn. Ik ben van mening dat de kids genieten dat zien mensen ook en dat regels juist belangrijk zijn ook bij papa het hoeft niet alleen feest te zijn ookal sie je ze maar 1x per 2 weekenden.

    Ik vind het wel heel fijn andere verhalen te lezen. Ik voel me soms schuldig dat ik me zo voel maar vaak ben ik blij als ze weer naar zijn ex gaan hoe lief ze soms ook wel zijn.

    1. Beste stiefmama,
      Je hebt het lastig, want je hebt moeite met het gedrag van je stiefkinderen omdat ze brutaal gedrag vertonen en dat je het niet eens bent met de opvoeding, van je partner, maar vooral ook hoe de ex ze opvoedt. Klopt dat? De opvoeding is een belangrijk onderwerp voor stiefgezinnen en bonusmama’s in het bijzonder. Want wat is nu precies je rol?
      In het kort gezegd: Bouw eerst een band op met je stiefkinderen. Ga daarna pas opvoeden! Je moet genegenheid voelen voor je stiefkinderen vóórdat je echt gaat opvoeden. Anders ervaren de kinderen je als die strenge, boze stiefmoeder. En dat wil je niet. Want je man zal toch, hopelijk als het goed is, altijd ‘partij’ kiezen voor zijn kinderen. Die zijn kwetsbaar en hebben hun ouders, hun vader hard nodig.
      Kinderen hébben bovendien al twee ouders die de opvoeding doen. Stapje terug zetten dus.

      MAAR. Jullie wonen wel samen. Het is dus noodzakelijk dat er regels in huis zijn. Je kunt het vergelijken als je met vriendinnen zou samen wonen of in een studentenhuis. Welke regels? Die bepaal je samen met je partner, en ook met de kinderen, die in jouw geval groot genoeg zijn om mee te denken over wie wat doet thuis. Denk aan tafeldekken, rommel opruimen, maar ook aan een aantal beleefdheidsnormen. Zoals gedag zeggen, of sorry zeggen. Ga samen om de tafel, maak de regels die nu bij jullie fase passen, maak het gezellig met wat lekkers erbij. Kinderen vinden het fijn als je ze hierin betrekt, en zijn eerder geneigd om mee te werken als ze ook mee mogen praten en denken.

      Voor jou, en voor heel veel stiefmama’s, levert het stiefgezin ook veel negatieve emoties op, zoals verdriet, pijn, schuld, irritatie en boosheid. Dit is normaal! Wel heel naar en vervelend… Heel fijn dat je je beseft dat de stiefjes ook lief kunnen zijn, want dat kan een stiefmama wel eens kwijtraken als de stress te groot wordt.

      Aan die negatieve emoties is ook heel veel te doen. Maar dan zou je in coaching moeten gaan, of anders kun je mijn blogs hier over ook lezen! Top dat je de verhalen leest en beseft dat je niet de enige bent. Ik weet zeker dat je super goed je best doet!

      Hartelijke groet, Annette

  5. Heel herkenbaar allemaal. Nee, ik houd niet van mijn stiefkinderen. Ik heb zelfs een hekel aan ze. Hoewel ze soms echt wel lief kunnen zijn, voert negativiteit toch de boventoon. Ik vind ze vaak brutaal en onbeschoft, ze luisteren verschrikkelijk slecht, ruimen niets op. De oudste liegt veel over de meest onbenullige dingen, de jongste krijgt vaak een hoop aandacht middels vervelend gedrag: met huilen en slecht eten bijvoorbeeld. Ik ben soms bang dat ons zoontje later een hoop over zal nemen.
    Mijn partner vindt er niets aan wanneer ze er niet zijn, voelt zich incompleet. Hij zou de omgangsregeling het liefst nog verder uitbreiden. Ergens begrijp ik dit wel, maar aan de andere kant kwetst het me ook. Het is alsof ons kindje en ik niet goed genoeg zijn. Zelf sta ik nog net niet te juichen wanneer ze voor een week naar hun moeder vertrekken.

  6. Beste stiefmama,

    Ach wat ingewikkeld en moeizaam voor je… Ik weet zeker dat je verstandelijk natuurlijk begrijpt dat je partner zijn kinderen altijd bij zich wil hebben. Want je zou zelf je eigen kind de helft van de tijd ook niét kwijt willen zijn, toch?
    En van je eigen vlees en bloed kun je nu eenmaal meer hebben – want – er is sprake van onvoorwaardelijke liefde tussen jullie. En dat geldt niet voor de relatie stiefkind en stiefouder….

    Maar verstand is iets anders dan gevoel, emotie en instinct.

    Jouw emoties zijn er. En die mogen er zijn. Ze verdienen aandacht en onderzoek. Waar komt dit nu vandaan?

    Er zijn meerdere lagen, aspecten die je dient te begrijpen en, vooral dat, mee aan de slag te gaan.

    . Een ding noem je hier al zelf; je voelt alsof jij en je kindje niet goed genoeg zijn.

    Ik kan me je kwetsuren helemaal voorstellen. Dat doet pijn. Dit is iets dat bijna iedere stiefmoeder voelt. Echt.

    Ook al bedoelt je partner dit uiteraard helemaal niet! Integendeel. Hij houdt van je.

    Wat kun je hier aan doen?

    Als ik je goed begrijp, voel je je ook niet gehoord en gezien in wat jouw normen en waarden zijn. Daar kun je wat aan doen. Ga in overleg met je partner en uit je behoeften! Wat is voor jou hanteerbaar? Wat wil je wel en wat niet?

    Stel samen regels op voor hoe jullie met elkaar omgaan.

    Ik heb nog veel meer tips, lees mijn andere blogs over een band opbouwen met je stiefkind, over empathie ontwikkelen voor een ander, en grenzen stellen enz.

    Er is werk aan de winkel lieve stiefmoeder! Dit gaat niet vanzelf over…

    Ik leef met je mee. Sterkte en lieve groet, Annette

  7. Na mijn scheiding woonde mijn kinderen bij mijn ex-vrouw. Een jaar na de scheiding leerde ik mijn huidige partner kennen. Eén keer in de 2 weken waren de kinderen 3 dagen bij mij. Er waren vanaf het begin wel op- en aanmerkingen, sommige terecht andere niet. Wij konden daar goed onze weg in vinden. Na anderhalf jaar is zij bij mij gaan wonen. Haar kinderen, toen 15 en 14 bleven bij haar ex wonen.
    In de weekenden dat mijn kinderen er waren had ze steeds meer moeite met mijn zoon. Het moest een blind zijn dat zich net zo gedroeg als haar kinderen. Hij had daar veel moeite mee en om het voor iedereen leefbaar te maken nam ik de rol op van bemiddelaar.
    Na 2,5 jaar met zijn tweeën te hebben gewoond deelde mijn ex mee dat onze zoon (toen 14 jr) bij mij moest wonen. Hij zorgde voor problemen. Mijn zoon voelde zich afgewezen door zijn moeder (dat is tot op de dag van vandaag zo).
    Mijn partner stemde er mee in, maar voelde dat ze geen keus had. Mijn zoon kon in de jaren daarna weinig goed doen in de ogen van mijn partner. Hij werd nl niet zoals haar kinderen en mijn dochter. Die alledrie qua gedrag min of meer op elkaar lijken. Hij is nu eenmaal anders.
    De dingetjes om te laten merken dat hij anders is bestaan uit dat ze zijn kleren niet tegelijk met haar kleren wil wassen (Hij had als puber zweetvoeten, maar ze heeft het er in gehouden), opgevouwen was van mijn zoon legt ze op ons bed en dat moet ik in zijn kamer leggen want ze wil zo weinig mogelijk in zijn kamer en zo zijn er nog wel meer dingen te benoemen.
    Mijn zoon is een echt gevoelsmens en voelt dat ze hem niet hoeft. Wel zijn zusje. Het doet hem pijn.
    Ik ben van mening dat je dit soort problemen kan oplossen met (het geven van) liefde. Het zal niet dezelfde liefde zijn die je aan je eigen kinderen geeft en dat hoeft ook niet maar ieder mens wil liefde en geaccepteerd worden zoals hij/zij is.
    Mijn zoon is inmiddels 21 jaar en er wordt weinig positief over hem gesproken. Als ik soms met hem alleen ben en wij over de situatie spreken, moet hij vaak huilen en dat raakt mij tot in mijn ziel.
    Zij en ik hebben wel een goede relatie. Ik krijg echter na alle jaren steeds meer moeite met de manier waarop zij omgaat met mijn zoon.
    Ik snap niet dat je niet een mens niet kan accepteren zoals hij is.
    We zijn toen mijn zoon 15/16 was bij gezinstherapie geweest en ik met mijn zoon naar een kindercoach.
    Recentelijk zijn mijn partner en ik naar relatietherapie geweest. Het probleem ligt altijd bij mijn zoon of hoe ik mijn zoon begeleid.
    Ik zal zeker mijn fouten maken, maar wie is perfect.
    Wat zou het toch mooi zijn als mijn partner mijn zoon wat meer zou accepteren zoals hij is. Na 7 jaar hard werken ben ik soms radeloos.

    1. Beste vader en stiefvader,

      Wat hartverbrekend om je verhaal te lezen. Wat een verdriet. Wat een pijn. Voor jou. Voor je zoon. Je vrouw. Voor iedereen.

      Het is een basale reactie om op geur te reageren. Het zijn biologische instincten om je met je eigen geuren te willen omringen. En dus NIET die van je stiefkind. Dat is een verklaring voor de heftige reactie van je vrouw. Dit speelt dus op een diep, onbewust niveau. Aan die instincten kun je weinig doen. Maar aan je gedrag, gedachten wél. En daarop volgen weer meer positieve gevoelens… Dit is echter een hele klus. Je moet wel verandering willen en daar aan gaan werken.

      Daarnaast zijn er dan ook karakterverschillen die zorgen voor wrijving. De ene mens ligt de ander beter. Dat is nu eenmaal zo.

      Daarnaast is het vooral die negatieve spiraal van afwijzen en je afgewezen voelen. Je vrouw wijst je zoon af. En je zoon wijst je vrouw af. Dit trekt je hele gezin naar beneden. En die spiraal moeten de volwassenen doorbreken. Deze spiraal is echt om te keren. Je kunt het veranderen!

      Maar. Je kunt geen liefde verwachten tussen je zoon en je vrouw/vriendin. Dat is niet haalbaar.
      Maar je kunt wel de wonden verzorgen, en ze laten helen. Die wonden die al jaren en jaren duren.
      Dat doe je door allereerst meer begrip te kweken. Hoe het voor elkaar is geweest. Hoe het nu is. Om echt te luisteren naar elkaar. Om je te verdiepen in de ander. Om heel voorzichtig meer vriendschappelijke gevoelend te kweken.

      Daarvandaan kun je met goede moed en optimisme de toekomst tegemoet.

      Ik zou je graag meer gerichte adviezen geven en praktische tips. Maar ik weet niet genoeg van je. Woont je stiefzoon nog thuis bv?
      Mail me als je wilt, want je komt absoluut in aanmerking voor een half uur gratis en vrijblijvende strategiesessie.

      De liefde voor je gezin tastbaar is in je verhaal! Weet dat je niet alleen bent.
      Sterkte en hartelijke groet, Annette

  8. Wat fijn om deze reacties te lezen. Herken hier veel van. Alleen gaat het hier om een thuiswonende stiefdochter van bijna 20 jaar en een stiefzoon die 18 is. Met de stiefzoon heb ik op zich geen probleem een lieve jongen die sociaal is en waar je op z’n tijd een goed gesprek mee kan voeren. Het probleem ligt bij de dochter van mijn vriend. Ik heb nu 5 jaar een relatie waarvan we 2 jaar samenwonen. De dochter gaat al 1 jaar niet meer naar school vanwege flinke oorpijn. Ze zit 23 uur per dag op haar kamer haalt haar ontbijt uit de keuken zonder goedemorgen of goedemiddag te zeggen. Ik vind dit erg onbeschoft maar mijn vriend zegt hier niets van. Zij ontloopt mij constant helaas mag ik er van mijn vriend niets over zeggen. Het vreet aan mij. Heb al meerdere keren aangegeven dat als hij daar niets over zegt en alles maar tolereert ik weer op mijzelf ga wonen. Ik ben hier komen wonen dus ik moet me maar aanpassen vind hij. Is dat zo of mag ik als stiefmoeder ook eisen stellen.

    1. Beste Stiefmama,

      Goh, dit klinkt heel moeilijk. Als ik het goed lees, zit je stiefdochter al een jaar op haar kamer, vanwege oorpijn? Dit wekt bij mij een legio aan vragen. Wat zegt de dokter hiervan, krijgt ze behandeling? Wat is er hier eigenlijk aan de hand – is ze ook depressief of heeft ze een zelfs psychische aandoening? Wat voor opleiding deed ze en wat vond ze hiervan en… ga zo maar door.

      Daarnaast lees ik zeer herkenbare problemen. Een stiefkind dat de stiefmoeder negeert. Een biologische vader die niet ingrijpt.
      Een stiefmoeder die na al haar pogingen de moed aan het opgeven is, en ook negatieve signalen in lichaamstaal, mimiek of woorden uitzendt naar het stiefkind. Steeds minder echt contact en begrip tussen de partners. Klopt toch ook bij jullie, lieve stiefmama?

      Doordat je nu hier reageert, neem ik aan, dat je er aan toe bent om dingen te veranderen. Om deze impasse te doorbreken. Om jezelf weer te laten zien. Want je maakt jezelf steeds meer onzichtbaar. En waarschijnlijk barst de bom dan af en toe en komt alles er te heftig uit (tenminste zo is het voor de meeste van mijn cliënten).

      Hier kun je niet mee leven. Dat is duidelijk, toch? Je bent meer en beter waard!

      Fijn dat de herkenning je ook al helpt. Je bent namelijk niet alleen, en wat je beschrijft komt , helaas, bij heel veel samengestelde gezinnen voor. Het is niemands schuld dat het zo loopt. Het is simpelweg te ingewikkeld.

      Wat heb je dan nodig? De oplossing zit in het bouwen aan de verschillende niveaus tussen de verschillende ‘spelers’ in het gezin.

      Er is andersoortige communicatie tussen jou en je partner nodig, zodat je elkaar wezenlijk anders gaat begrijpen. Meer begrip geeft ruimte om elkaar te helpen en steunen.

      Dan pas kun je samen met hem, en de kids, huisregels opstellen. Die moet je op de juiste manier communiceren met je stiefkinderen en hun er vooral ook bij betrekken zodat ze mee werken.

      De band tussen stiefmoeder en negerend stiefkind heeft ook aandacht nodig. Je zult over je eigen emoties heen moeten komen/stappen en toenadering zoeken en aan de band blijven werken. Super moeilijk voor stiefmoeders. Maar noodzakelijk.

      Je partner zal je moeten steunen bij onbeschofte gedrag en ingrijpen en corrigeren. Daar zul jij hem weer in moeten steunen, niet door kritisch te zijn als hij het niet ‘goed’ doet, maar door begrip te tonen voor zijn moeilijke positie in dit gezin.

      Maar in jullie geval is er meer aan de hand om je zorgen over te maken, want het onrustbarend dat je stiefdochter al een jaar thuis zit en ze heeft hulp nodig.

      Ik weet dat je een goed hart hebt en goede bedoelingen en dat je niets anders wilt dan aan oplossingen werken! As jij nu denkt dat de tijd rijp is, en je bereid bent om er hard voor te gaan werken, mail me dan en geef je op voor de strategiesessie van een half uur via whatsapp live bellen. Deze sessie is gratis en vrijblijvend. Ik help je graag! Groet, Annette

  9. Ik zit momenteel best in mijn hoofd in de piekerstand. Mijn partner heeft een zoon van 10 en dochter van 17. Dochter is momenteel geen contact mee maar zoon van 10 komt om het weekend. Dan denk je vast, dat valt mee. Maar ik heb elke week weer buikpijn als ik weet dat hij komt.
    Ik heb zelf geen kinderwens omdat ik geen kindjes in mijn leven vind passen. Ik ben onwijs gek op mijn partner maar het valt mij heel zwaar dat hij kinderen heeft. Ik weet ook niet meer zo goed waar ik goed aan doe. Nu vooral vlucht ik. Dan hoef ik alles niet te zien wat hun doen (waar ik mij onwijs aan irriteer, wellicht verschillende opvoedingsstijlen) en breng ik geen spanning mee het huis in. Dit vind mijn partner heel lastig. Wat ik begrijp, 100%. Ik doe het zelf ook niet expres hoe ik mij voel. Ik voel mij een gast in mijn eigen huis. Ben rusteloos omdat ik niet op mijn gemak ben als zijn zoon er is. Alles is anders dan hoe het was. Het jongetje zelf is echt een aardig jochie. En netjes.
    Maar als ik er ben is het regelmatig mijn naam roepen en mijn aandacht. Het voelt ook gemeen van mij maar ik wil liefst rustig op de bank zitten en heb geen zin om aandacht te geven aan een kind. Het zorgen voor, aandacht geven aan etc zijn allemaal redenen waarom ik zelf geen kinderen wil.
    Dan krijg ik vaak te horen ja je wist dat hij kinderen had. Dat klopt, maar ik wist niet dat ondanks ik hem maar om het weekend zie het zoveel impact op mij zou hebben.
    het is ook echt niet persoonlijk naar het jongetje toe of over hem. Het gaat om een extra persoon / kind in mijn leven waar ik zelf niet voor kies.
    Ik kies voor ruimte: als hun er zijn, heb het samen leuk, ik ga ook wat voor mijzelf doen. Mijn partner vind dat ik het huis uit vlucht. Ja dat doe ik in zekere zin. Maar wat moet ik doen als jullie er zijn? jullie zitten samen op een bank in elkaar verstrengeld, kijken wat jullie leuk vinden op tv. Dan kan ik toch beter wat voor mijzelf doen?
    Ik probeer nu al wat meer toenadering te zoeken door hun beiden (partner en zoon) uit te nodigen voor verjaardagen van mijn familie. Dit deed ik namelijk niet. Maar ook hier krijg ik verwijten over, waarom dat wel maar met 3tjes kan je niet.
    Ik zou echt hem tegemoet willen komen maar wil ook niet over mijn eigen grenzen gaan.
    Relatie verbreken? Ik wil hem niet kwijt… maar weet niet meer wat ik kan en moet doen om hier mee om te gaan.
    Hopelijk heb jij advies of tips.

    Dankjewel!

    1. Beste stiefmama,

      Ik begrijp dat je verward bent en twijfelt. Het is ook zo ongelofelijk ingewikkeld allemaal… Je doet zo je best. En toch lukt het niet. Hoe doe je dat nou – die balansgang tussen ruimte geven (en nemen) en toenadering zoeken. Die balans tussen verbinding en grenzen stellen. Tussen samen zijn en dingen alleen doen. Tussen voor jezelf zorgen en je aanpassen…

      Ja, het is moeilijk, ook al is hij er alleen die weekenden. Het beinvloedt je hele leven thuis en je relatie met de man waar je van houdt. Dat begrijpen anderen vaak niet. Ja, het is nog moeilijker omdat jij geen kinderen wilde. En nu is het toch zo geworden.
      Want je begrijpt dat je stiefzoon in je leven blijft. En je wilt je partner niet kwijt!

      Je partner wil graag dat jullie meer met zijn drietjes doen. Jij vindt het makkelijker om er dan zo min mogelijk te zijn.
      Vlucht je? Ja, in zekere zin wel, vind je zelf ook.

      Wat kun je anders doen?
      Je zou na kunnen denken wat wél haalbaar is voor jou. En dat simpelweg op een heel praktische manier gaan plannen. Eerst alleen over nadenken: Kun je het opbrengen om een uur samen iets te doen de volgende keer? En daarna zelf iets leuks gaan doen – en dat vind ik dan geen vluchten – maar dat noem ik voor jezelf zorgen! En dan hebben vader en zoon tijd samen, wat ook heel belangrijk is voor allebei. Ook zou je aanraden om de volgende keer dat je stiefzoon komt, samen met hem (dus zonder je partner) iets te doen. Je zult hem leuker gaan vinden als je hem beter kent.

      Als je hier een beetje over uit bent, ga je in overleg met je partner. Vertel hem dat je graag je best wilt doen om verandering te brengen in de situatie omdat je van je partner houdt. Vertel hem ook dat het in kleine stapjes moet gaan. Want het is echt heel moeilijk voor je.

      Mocht je meer willen praten, ook over wat dit met jou doet – zoals je buitengesloten voelen. Je eenzaam voelen. Je boos en onbegrepen voelen (dit zijn allemaal normale reacties die de meeste stiefmama’s hebben) kun je me een mail sturen en dan hoor je binnen kort of je bent uitgekozen voor een gratis en vrijblijvende strategiesessie van 30 minuten. Ik wens je heel veel sterkte stiefmama!

      Hartelijke groet, Annette

  10. Wat herkenbaar. Ik voel(de) mij altijd erg rot tegenover vriend, dat ik het niet
    erg vind als stiefzoon (9) weer richting moeder is of op school zit. Ik heb een redelijk goede band met hem, zover dat kan. Alleen kan hij goed manipuleren en dingen naar zijn hand zetten. Als hij een discussie dreigt te verliezen, dan gaat hij met beschuldigingen gooien (‘ ik moet van jou altijd….’ of jij bepaald niet of ik …. etc) Vader is wat te toegeeflijk en er is bijv. amper een rem op beeldschermtijd, beide biologische ouders zien er geen probleem in. Terwijl ik graag wil dat hij met vriendjes afspreekt en met zijn speelgoed speelt. Alleen dat laatste kan hij alleen met iemand anders. Iets met beeldscherm is het enige wat hij alleen kan doen. Of te wel stiefzoon bepaald voor mijn gevoel een beetje wat er gebeurt in huis. Feit is ook dat hij hoogbegaafd is en zich vaak meet met volwassenen en daarom weinig aansluiting vindt bij leeftijdsgenootjes (snappen zijn manier van spelen niet) en hij denkt dat hij net zo kan doen tegen een volwassene als wij .

  11. Als jouw ouder na het overlijden van jouw andere ouder hertrouwt, is het van belang om te kijken naar jouw  erfrecht als stiefkind,  en hoe je het jouw erfrecht als stiefkind veilig stelt. Je kan bijvoorbeeld verzoeken om jouw erfdeel uit het nalatenschap van jouw overleden ouder al te laten uitkeren. Een andere mogelijkheid is om op te stellen waaruit het nalatenschap van de overleden ouder bestond en op welke wijze het vermogen van de nog levende ouder is opgebouwd.

    1. Beste Maja,

      Juist! Je hebt een punt, daar. Het is van groot belang om je rechten uit te zoeken en te zorgen dat je rechten ook nageleefd worden. Ook voor biologische partners is het van belang om bewuste keuzes te maken. Laat jij als bio-ouder ook de stiefouder goed achter, mocht je komen te overlijden? Zodat je in ieder geval als stiefouder in het huis kan blijven wonen en niet door je stiefkinderen het huis uit gezet wordt, omdat zij de rechtmatige eigenaren daarvan worden? Alles is goed, als je maar bewuste keuzes maakt in overleg met je gezin! Het kan een boel ellende voorkomen… Dank voor je inleg, ik heb het niet vaak over deze onderwerpen omdat ik geen jurist ben. Maar super belangrijk dus. Zijn er stiefmoeders met ervaring en meningen hierover? Schrijf graag jouw mening hier als comment! Groet, Annette

      1. Wij hebben 2 jaar geleden samen een huis gekocht. Hier moet je een samenlevingscontract voor hebben en een testament. Mijn vriend heeft een dochter en daarom hebben wij erin laten zetten dat als hij komt te overlijden voor mij, zij haar kindsdeel nog niet krijgt. Dit komt in dat geval pas vrij na mijn overlijden. In een dergelijke situatie kan ik namelijk gewoon in het huis blijven wonen. Hier adviseren/begeleiden ze gelukkig ook in tijdens het opstellen. Het zou ook wel heel zuur zijn als je je huis uit moet terwijl je net je partner kwijt bent. Dit is overigens niet anders dan bij ouders die nog bij elkaar zijn en kinderen hebben.

  12. Beste Annette,

    Ik heb een parttime samengesteld gezin. Ik heb twee zonen, mijn partner een dochter van nu net 16 en een zoon van 13. Eigenlijk kan iedereen goed met elkaar overweg, alleen stiefdochter ‘mag mij niet’. Daarin wordt ze gesterkt door haar moeder, die nog altijd boos is dat vader, haar ex, vanwege mij (om met mij samen te gaan wonen) is wegverhuisd. Die ex haat mij (horen wij ook terug via gemeenschappelijke kennissen) en zij weigert iedere communicatie met mij.

    Stiefdochter laat geen kans voorbijgaan om te laten merken dat ze me niet mag, legde eerst ronduit pestgedrag aan het licht, heeft vervolgens haar vader piekfijn uitgelegd waarom ik niet bij hem pas, wie allemaal leukere vrouwen zijn en waarom, nu negeert en ontloopt ze mij waar mogelijk en gaat er nu toe over zoveel mogelijk aandacht van mijn partner voor haar te winnen. Ze heeft hem nu zelfs zo ver dat hij haar heeft beloofd met haar op zomervakantie te gaan zonder mij en mijn kinderen, zogenaamd omdat dit ‘de laatste kans’ zou zijn (Omdat ze daarna niet meer met haar ouders/vader zou willen, maarja de volgende gemeenschappelijke vakantie is inmiddels ook alweer gepland), en… hij heeft erin toegestemd.

    Ieder woord van mij over dat hij haar verwent en dat ze hem manipuleert, antwoordt mijn partner steevast met dat ik het ‘veel te groot maak allemaal’. Ik voel dat dit ons hele verdere leven gaat duren en nooit anders zal worden. Stiefdochter zal natuurlijk op zichzelf gaan wonen, maar ik heb het gevoel dat ik haar ‘oordeel’ over mij nooit ga omvormen/kwijtraken en dat dat alle toekomstige communicatie, gemeenschappelijke events en ‘moods’ van mijn partner gaat overheersen. Ik vraag mij sterk af of ik daar zin in heb in de rest van mijn leven. Het voelt als een patstelling.

  13. Hé, ik herken veel van de situaties. Ik woon samen met mijn partner die twee kinderen heeft waar hij co ouderschap over heeft. Ze zijn er dus de helft van de week. We hebben samen een kindje van 1. Ik merk dat ik het niet langer vol kan houden om in 1 huis te wonen. De kinderen hangen altijd om mij en mijn dochter heen. Ik krijg te weinig persoonlijke ruimte. Daarnaast hebben zijn kinderen een opvoeding die ik bij mijn kindje anders wil zien. Alleen is dat lastig omdat je geen twee opvoedingen in een huis kan hebben. Mijn vriend is het met mijn opvoeding grotendeels eens alleen is er een dominante ex waardoor toch alles gebeurd Zoals zij en haar kinderen willen. Ik ben niet zo conservatief en denk dat in twee huizen wonen prima kan en voor iedereen een oplossing kan zijn. Dan kunnen we of ik althans zelf bepalen wanneer we allemaal samen zijn en is het niet zoveel en zo vaak. Heb jij ervaringen met latten in stiefgezinnen? Mijn vriend is heel bang dat we uit elkaar groeien dan, ik ben echter bang dat mijn stress door me constant aan te passen aan zijn kinderen uiteindelijk de breuk zal veroorzaken.

    1. Beste E.

      We zullen samen nieuwe vormen moeten gaan vinden voor nieuwe gezinnen. Als het niet werkt zoals het nu is – voor jou en voor heel veel andere vrouwen in jouw situatie – wees dan creatief en zorg voor oplossingen in plaats van dat de problemen zo groot worden dat de liefde tussen jullie verwelkt… want dan ben je nog verder van huis.

      Latten kan dus een top-oplossing zijn!

      Maar ook dan kun je problemen hebben zoals je die nu beschrijft.

      Dus er is sowieso werk aan de winkel! Dat klinkt moeizamer dan het is. Alles wat je namelijk ten goede verandert in je gezin is ten goede voor jou – jouw leven en je persoonlijke ontwikkeling! Je gaat groeien als mens en vrouw als je stappen gaat zetten om de sfeer in huis te verbeteren.
      Je schrijft dat zijn kinderen te veel om je heen hangen.
      Hoe kun je dit verbeteren?

      Uitvinden wat de reden is. Zoeken ze je aandacht? Krijgen ze die te weinig? Geef ieder kind minstens 10 minuten persoonlijke aandacht.
      Een band opbouwen met deze kinderen. Zie bv deze artikelen https://www.annettevandermaarel.com/tag/band-opbouwen-met-je-stiefkind/

      Of dit is misschien ook interessant voor je:
      https://www.annettevandermaarel.com/communiceren-met-je-stiefkind-zo-doe-je-dat/

      Grenzen stellen. Zeg ‘ik heb net 10 minuten wat met jou gedaan. Nu is de baby weer aan de beurt. Over een half uur gaan we met z’n allen samen wat drinken. Hier heb je ondertussen een leuke puzzel, of ga maar tv kijken of enz…

      Over opvoeden kan ik ook wel uren vertellen : -)
      Dat een andere keer!

      Hartelijke groet,
      Annette

  14. Ik heb een 9 jarige stiefzoon. Ik werk niet ( wel op zoek naar werk). Vader werkt wel en moeder ook een gedeelte van de week. Door omstandigheden (waar ik niet veel informatie over kan geven i.v.m herkenbaarheid) is stiefzoon nu vaker niet thuis. Omdat ik dus niet werk, heb ik het idee dat hij wat te makkelijk bij mij wordt afgezet . Terwijl ik ook mijn planning heb. Soms hoor ik ook niet wat er is besproken bij bijv. Gesprekken op school of moet ik er zelf naar vragen. Dit alles stoort mij heel erg, als ze zo graag willen dat ik hem opvang, dan mogen ze mij ook veel meer betrekken bij alles, want anders ga ik ook geen rekening meer houden met hun planning…..

  15. Graag wil ik eens weten hoe dit bij andere stiefouders zit:
    Ik heb een 9 jarige stiefzoon. Ouders hebben goed contact met elkaar en ik heb goed contact met moeder en stiefvader. Als stiefouder heb je een andere rol dan de biologische ouder, want 4 opvoeders is natuurlijk best veel . In huis mag ik mee beslissen over de opvoeding, ben ik ‘de baas’ als ik met hem alleen ben. Het vervelende is alleen dat hij over alles in discussie gaat en daar word ik erg moe van .Ik bereid mij altijd mentaal voor als hij weer komt. We liggen vaak samen in de clinch om kleine dingen. Dit is ook niet leuk voor mijn partner, die dan bij thuiskomst weer moet horen wat er gebeurd is. Om de lieve vrede te waren geef ik dan toch maar zo nu en dan stiefzoon zijn zin, terwijl partner juist wil dat ik dat niet doe, omdat ik het mij dan zo moeilijk maak. Aan de andere kant kiest hij soms ook de kant van stiefzoon over hetzelfde probleem en dan snap ik er dus niets meer van: wanneer moet ik hem aanpakken en wanneer niet.
    Als er gesprekken zijn op school, mag ik daar niet bij zijn, dat begrijp ik maar ik wil dan ook graag weten wat er naderhand is besproken, omdat ik ook vind dat ik daar recht op heb, ben immers niet alleen maar een ‘nanny’. Dit doet mijn partner dan ook, maar later hoor ik dan bijv. van stiefzoon of moeder nog veel meer en dan denk ik: waarom heeft hij dat niet zelf verteld. Mijn partner is wel eentje van de hoofdzaken , dus dat is misschien ook de reden dat hij niet alles verteld en alleen het belangrijke eruit pikt.
    Ook krijg ik te horen op nogal een boze harde toon dat ik niet flexibel ben en dat iedereen zich blijkbaar om mij moet aanpassen, terwijl ik alleen wil aangeven dat ook al werk ik niet,er te makkelijk vanuit moet worden gegaan dat ik dan altijd tijd heb. Vanmorgen was partner boos op mij vanwege bovenstaande en dat op een dag als vandaag…
    Nu zou ik graag eens willen weten, hoe andere stiefouders hier instaan. In hoeverre zijn jullie betrokken bij de opvoeding en is jullie band met je stiefkind (eren).
    Ik heb overigens geen kind van mijzelf.
    Bericht van Stiefmoeder 13 februari 2020 18.52 is trouwens ook van mij

  16. Beste stiefmama,
    Herkenbaar dilemma voor veel lotgenoten ben ik bang.
    Er wordt van alles verwacht, maar je hebt toch niet dezelfde rol als de bio-moeder… eigenlijk, als ik het goed begrijp, zou je vraag kunnen zijn: Wat is nu de rol van een stiefmoeder? Wat doet een stiefmoeder wél of niet in de opvoeding?
    En hoe ga je partner daar mee om? Wat is de verwachting en de wens van hem? Kun en wil jij daar wel aan voldoen? En hoeveel dan?
    Nog een deel van dit issue: Hoe gaat het stiefkind hier mee om? Luistert hij naar je – of gaat hij in discussie?

    Ik kan hier uren over uitweiden :-)

    Maar in het kort hier een aantal van mijn stellingen:

    – Bouw vooral aan een warme band met je stiefkind. Leer hem aldoor opnieuw kennen. Toon je interesse. Doe leuke dingen samen. Geef aandacht.
    – Als je stiefkind je aardig vindt en vertrouwen in je heeft – dán kun je ook makkelijker corrigeren en ‘opvoeden’. Zonder die band heeft hij daar helemaal geen trek in en gelijk heeft hij.
    – Praat met je partner over opvoeden. Wat zijn jullie visies?
    – Je kunt ook samen huisregels opstellen! Dit samen met je man en het liefst ook met je stiefzoon (want dan zal hij ze eerder respecteren als je hem daarbij betrekt). Net zoals je zou doen als je samen met vrienden woont. Hierbij hoort ook elkaar gedag zeggen enz.

    Als ik het goed begrijp gaat de communicatie ook niet altijd soepel. Mijn tip: Ga in gesprek met je partner. En dan niet als er wat speelt, maar als je lekker in je vel zit en gezellig samen op de bank zit.
    De vraag die jezelf kunt stellen en hardop kunt uiten aan je partner:
    – Waar heb ik behoefte aan? Ik heb behoefte aan een betere planning die we samen doen bv. Of meer informatie… of meer steun. Of dat je ziet wat ik doe. Of…..

    Heb je wat aan deze tips?

    Hebben andere stiefmoeders ook goede tips? Deel ze dan hier!

  17. Beste Annette,
    Bedankt voor je tips. Stiefkind gaat overal een discussie over aan, hij is hier erg sterk in en ik juist helemaal niet. Het gaat dan vaak om hele simpele dingen, ik heb van vriend het advies gekregen om op een gegeven moment een streep te trekken, want anders kan de discussie doorgaan t/m St Juttemis…. probleem is dan dat kind dan denkt dat hij de discussie dan ‘gewonnen’ heeft en dat ik hem niet aan kan. Er is door mij,vriend, maar ook andere in onze omgeving tegen hem gezegd om mensen niet te pakken op hun zwakke plekken. Als ik duidelijk wel gelijk heb in discussies,dan gaat hij namelijk schreeuwen en gaat ie mijn zwakke plekken er bij halen. Agree to disagree gaat bij hem er niet in….Door dit alles vind ik het nooit echt fijn om alleen te zijn met hem en ga ik ook niet ergens met hem heen, bang dat er wel weer een discussie gaat volgen…. Ik vind dit vooral klote naar vriend toe, hij staat er tussen in. Als we wat gaan doen, dan is het een spelletje,lego of lekker naar de speeltuin in de buurt. Het speelt wel mee dat hij hoogbegaafd is. Voor hem ook niet altijd een pretje.

    1. Beste stiefmoeder,

      Jeetje ja, dat is ingewikkeld met een verbaal sterk stiefkind dat je verleidt om maar door te gaan met discussies. Het loopt aardig uit de hand, als ik het goed begrijp. Dit doet vast heel veel met je… ik kan me zo voorstellen dat het veel energie kost en je je, minst gezegd, niet op je gemak voelt.
      Ik lees je verhaal, maar ik zou veel meer details moeten weten om echt goed advies te geven. Hoe oud is hij? Waar gaan de discussies vooral over? En hoe verlopen ze dan? Hoe gaat die wisselwerking tussen jullie?
      En vooral: Wat zit er nu achter dit gedrag? Gedrag is altijd een symptoom van onderliggende wrijving, problemen, onzekerheden, angsten enz. Dan kun je namelijk dát gaan aanpakken!

      Wat kan dit achterliggende dilemma bij jullie zijn? Ben je hem misschien te veel aan het sturen en opvoeden? Heeft het kind last van een loyaliteitsconflict? Krijgt hij te weinig aandacht van zijn vader? Heeft zijn moeder moeite met jou?

      Hoe dan ook ben je niet de enige stiefmoeder die dit zo ervaart. Heus. Het is super ingewikkeld, vooral ook nog met een hoogdbegaafd en zo verbaal slim kind.

      Ik geef je wat algemene tips in een notedop, die gelden voor alle kinderen die veel strijd uitlokken, ik hoop dat je er wat aan hebt!
      – Om deze patronen te doorbreken, kun je vanaf nu een paar weken om het uit te proberen, bij elk discussiepunt te zeggen:Ik ga er niet op in. Ik wil geen strijd met jou. Ga maar naar je vader. Zo creëer je wat rust voor jullie allebei.

      – Geen directe vragen stellen zoals: Wil je nu ontbijten? Maar duidelijk zeggen: We gaan over 10 minuten aan tafel. Zo schep je duidelijkheid.

      -Keuzevragen stellen. Wil je een half glas melk of een heel glas melk? Zo geef je het gevoel van meer inbreng bij het kind.

      -Laat het opvoeden meer aan je partner over en focus de komende weken meer op het bouwen van een band met hem.

      -Stel echter wel je eigen grenzen hieraan – je hoeft er niet altijd voor hem te zijn en hem te entertainen! Je mág ook zeggen: ik ben nu met dit bezig, over een zoveel tijd (ligt aan de leeftijd van het kind) kom ik weer bij je. Als hij nog klein is, geef hem dan duidelijke aanwijzingen. ‘Je mag nu dit spel op de computer spelen, daarna heb ik weer tijd voor je’

      – Ga in gesprek met je stiefzoon, leg uit dat je die strijd niet meer wil en vraag of hij mee wil helpen om een oplossing te vinden.

      -Zelfzorg, zelfzorg, zelfzorg!! Anders houd je het niet vol,beste stiefmama, zorg voor ontspanning, doe kleine leuke dingen voor jezelf, verwen jezelf.

      Zijn er andere stiefmoeders die zich hierin herkennen? Laat weten jouw beste tips hier achter!

      Sterkte en laat weten hoe het gaat,
      Hartelijke groet,
      Annette

      Als je meer hulp wilt, ben je welkom om me te mailen!

  18. Hoi Annette,
    Heb je misschien tips wat betreft mijn vorige post? (Die van 24 februari 10.12 u)? I.v.m het coronavirus is er een grote kans, dat stiefzoon hier sowieso tot 1 juni hier is, aangezien bij zijn moeder iemand woont die absoluut geen risico mag lopen. Hij doet netjes zijn huiswerk, maar wil daarna het liefst de hele dag computeren of tv kijken, ik moet mij daar dan op aanpassen, want in de avond wil mijn vriend graag op de computer en die ruimte wil ik hem ook geven, want hij werkt vaak meer dan 8u per dag. Omdat stiefkind nu thuis zijn schoolwerk krijgt en vriend ook thuis werkt, heb ik de opdracht om hem te helpen met zijn huiswerk, vind ik niet erg, maar zo is er wel minder tijd voor mijn eigen dingen over. Spelen met speelgoed wil hij niet alleen doen, dat vindt hij niet leuk en met de buren spelen gaat nu natuurlijk niet. Dus als ik hem aan iets anders wil zetten, dan moet ik dus meespelen en ja heb al verschillende pogingen geprobeerd om hem alleen te laten spelen, maar dat is nog niet gelukt. Verder is hij erg aanwezig, bemoeit zich met alles en praat hij zo hard, dat ik geen muziek aan kan zetten omdat ik die toch niet kan horen…… Als je hem vraagt of hij wat zachter kan praten, dan zegt hij wel ja, maar gaat hij vervolgens gewoon op het zelfde volume verder.
    Ik heb geen werk en zit dus bijna heel de dag thuis, ik ben dus best gewend aan rust, lekker muziekje op, geen andere prikkels etc. Nu zitten we met 3 personen in een klein huis met weinig privacy. Hoe kan ik dit zo lang volhouden?

  19. Hoi Annette,
    Heb je nog advies voor mijn vorige vraag (24 februari 10.12)?
    Ander punt ook nu: i.v.m coronavirus en risico van familielid bij zijn moeder, is de kans groot dat hij tot 1 juni bij ons is, hij mag dat ook zelf bepalen en hij had al aangegeven dat hij dan hier wilde zijn… Ook partner werkt thuis en we hebben een klein huis, dus weinig privacy. Ik werk dus niet en ben erg gehecht aan rust en lekker muziek opzetten waar ik echt van kan genieten zonder een stiefkind dat erg aanwezig is en dan vooral hard en luid praten . Hij wil na zijn huiswerk het liefst de hele dag op de computer of tv kijken, waardoor ik dus mij moet aanpassen van wanneer ik er op wil, de computer die hij heeft, heeft minder leuke spelletjes dus hij wil de gezamenlijke computer dab hebben. Vriend wil er in de avond op en die kans wil ik hem ook bieden want hij werkt vaak meer dan 40 u per week . Met speelgoed spelen wil stiefzoon alleen doen met iemand anders en dat ben ik dan vaak omdat de buren niet altijd mogen of willen (en op dit moment ook inderdaad niet mogen ivm het virus) en ik help hem met zijn schoolwerk. Op deze manier blijft er weinig tijd over voor mijzelf. Jij tips hoe ik dit allemaal aankan tot 1 juni?

  20. Hoi.ik heb namelijk echt stress in mijn relatie door mijn man (turks) en stiefdochter (15)..Ik heb mijn man leren kennen toen ik 22 jaar was .nu ben ik 26 En hij 53.zijn Dochterje was toen 11 jaar.zij vindt dat ik een vreemdeling bent.en hoe kan zo een jonge meisje met der vader zijn…want ze denk dat ik met der vader bent om geld en dure spullen ( terwijl der vader geen geld heeft ).nu woon ik in 2 jaren samen met mij man …Is niet makkelijk voor me…Als zij op bezoek komt..laat mijn man der om alles te doen wat ze wil..koken enzz..En zij laat alles en over al vies. Zelf als we naar de stad samen moeten gaan zeg ze tegen der vader dat ik niet moet komen. En hij doet alles wat ze zegt…wij hebben zoveel keren over deze situatie gesproken maar het help niet…wanneer zij op bezoekt komt..blijft ik in de kamer tot dat ze weg is…ze is niet verwend. En mijn man is de probleem.mijn menig en wat ik zeg is niet belangrijk voor hem..hij zeg ik heb geen recht om te doen wat ik wil en zeggen wat ik wil…Ik moet niet bemoeien in zijn dochter leven…want zijn dochter mag alles doen wat ze wil…En ik zei tegen hem om zo een manier voedt je je eigen Dochterje niet goed…En het blijft door gaan.als dat meisje zeg..Ik moet niet meekomen..of mee doen..dan doet mijn partner precies wat zei zeg..En andere kant heb je die ex vrouw…omdat ik donker bent en jonge. Denken ze dat ik geen verstand heb…mijn vraag nu is…moet een vader zo leven..Ik snap het wel dat hij van zijn kind houd.en der blij wil maken..maar wat about mij dan..moet ik geen aandacht en liefde krijgen…moet mijn menig ook niet tellen…wij krijgen altijd ruzie zo lang zijn dochtertje op bezoek is…en hij vindt dat ik zijn dochter slecht behandelt..terwijl hij de gene is die fout is…

  21. Wat ben ik blij dat ik deze blog gevonden heb!
    Mijn partner heeft een dochter van 9. We hebben bijna 2 jaar een relatie en wonen al vanaf begin van ons relatie samen. Zijn dochter is bij ons om de week, ze is heel lief en vrolijk en heeft mij heel graag. Mijn man heeft ongelooflijk goede band met haar en ik vind zijn opvoeding echt heel correct. Mijn man betrekt mij altijd in alle beslissingen rond zijn dochter die impact zouden kunnen hebben op mij. Hij staat ook achter mijn beslissingen en mijn vraag om haar meer te betrekken in het huishouden, haar meer zelfstandig maken en ook haar leren mijn privacy te respecteren.
    Allemaal klinkt goed zou iedereen zeggen.
    Maar ik wil geen zorg en aandacht geven aan kind die niet van mij is. Ja, ik kan wel moeite doen, en het zal zelfs niet te veel energie kosten, Ik sta vrij nuchter wat dit betreft. Maar ik wil gewoon niet! Ik wil niets geven en ik wil niet krijgen van haar. Helaas zijn dochter zoekt aandacht, ze wil een gezin zoals het mij haar mama en haar stiefvader is. Ze wil “groepknuffels” met ons 3 en als het mocht nog smorgens in ons bed komen knuffelen. Het is een kind vol liefde en smeekt naar harmonious gezin. En dat is ook wat ons sociale omgeving van ons verwacht. Haar grootmoeder en mijn man zijn vrienden kunnen niet plaatsen dat ik nooit aanwezig ben in geen van haar schoolse of naschoolse activiteiten, ga nooit naar verjaardagsfeestjes waar alle kinderen uitgenodigd zijn, participeer gewoon niet in haar leven. Het is mijn bewuste keuze en ik voel mij er goed bij. Het is ook wat we met mijn partner hebben besproken en hij heeft het leren accepteren.
    Maar waar ik wel moeite mee heb is dat niemand uit mijn omgeving kan het plaatsen, ik krijg voortdurend opmerkingen dat ik mijn rol als stiefmoeder niet vervul. Dat ik zo mijn partner kwets. Dat zijn dochter zal haar afgewezen voelen. Etc. …
    Ik heb gekozen voor mijn partner met een kind, maar ik heb niet gekozen voor het stiefmoederlijke rol die sociale omgeving oplegt! Ik zorg voor structuur en neutrale samenleving in gemeenschappelijke huishouden en dat is het enigste wat ik wil voor ons 3 doen. Ik heb haar liefde niet nodig, ik heb ook geen nood aan contact met haar wereld.
    Waarom is het verkeerd? Waarom stelt maatschappij zo een hoge eisen aan alle stiefouders?

    1. Beste stiefmama,
      Dank je wel voor je eerlijke bijdrage. De rol van stiefmoeder ligt niet vast. Iedereen moet dit op eigen manier invullen. Maar – en hier komt iets wat je waarschijnlijk niet wil horen – er kleven wél verantwoordelijkheden aan vast als je onderdak biedt aan een kind.
      Daar meer over, eerst over het deelnemen aan schoolse activiteiten en feestjes. Dit doe je in goed overleg met je partner. Als die dit ok vindt, kan dit heel goed werken. Je MOET dit dus ook zeker niet doen als je je hier niet prettig bij voelt. Dit kun je prima overlaten aan de biologische ouders van je stiefdochtertje. Het biedt vaak meer ruimte aan de ouders.
      De opvoeding en ook het samenleven en de huisregels en structuur lijkt ook allemaal goed te werken. Top! Jij komt met tips aan je partner, hij beslist en ‘voert uit’. Dit is een prima manier. (Niet de enige overigens, hoor, als er andere stiefmoeders meelezen die het anders doen). Ook hier geldt: Vind een manier die bij jullie past.

      Op emotioneel gebied ‘wil je niets geven en niets krijgen’, ‘geen zorg en geen aandacht geven’. Dat brengt vraagtekens bij mij met zich mee: wat bedoel je hier in de praktijk mee? Wat geef je dan niet of wel aan haar?

      En… hoe komt het dat bij jou? Wat in jou wil haar geen aandacht geven? Hoe komt dat?

      Ik zou daar meer over moeten weten, maar dit zeg ik in het algemeen:

      In mijn visie ben je verantwoordelijk voor het welzijn van de kinderen die onder jouw dak leven. Dat gaat niet alleen om structuur en eten op tafel. Je moet en hoeft niet van je stiefkind te houden. Maar je bent wel verplicht om je best te doen om ook emotioneel een veilige plek te bieden. Wat moeten de meeste stiefmoeders hiervoor doen? Ze moeten enorm hun best doen om je over je eigen pijn, drempels en verzet heen te stappen – want het komt meestal niet vanzelf… Maar de beloning is dat je dan zelf gaat groeien als mens en vrouw op alle gebieden in je leven!

      Die veiligheid voor ieder in huis schep je door vriendelijk te zijn, door steun te geven, en compassie en aandacht op te brengen. Je taak is om de kinderen te leren begrijpen en wat ze nodig hebben. Ook al gedragen ze zich nog zo moeilijk.

      Ik ben het eens dat kinderen beschadigd kunnen worden als ze dit NIET krijgen. Wat doet dit met een kind als ze geen aandacht krijgt van de volwassenen met wie ze samenleeft? Ze krijgen het gevoel dat ze afgewezen worden. Dat ze er niet bij horen. Dat ze niet deugen. Dat ze aandacht simpelweg niet waard zijn…

      Dat brengt gevaar met zich mee. Bijvoorbeeld dat ze zich later niet durven binden aan andere mensen. Dat ze kampen met minderwaardigheid, slecht zelfbeeld, onzekerheid.
      Dat willen we toch niet?

      Nogmaals houden van – dat moet niet.

      Ik hoop dat je hier wat mee kunt. Mail me anders persoonlijk!
      Ik leef met je mee,
      Hartelijke groet,
      Annette

  22. Sorry voor mijn vreselijk late reactie.
    Stiefkind is 10. Met moeder heb ik een goede band. Zelf trek ik nu ook een grens als ik klaar ben met de discussie, dan zeg ik duidelijk dat ik er geen zin in heb en ga ik weg of ga op een ander onderwerp verder. Wordt niet altijd door hem geaccepteerd, dus hij gaat er nog weleens over door, maar ik begin steeds sterker te worden hier in. Waar ze overgaan? Stomme kleinigheden zoals bijv: hij helpt mee met cake bakken. Volgens recept moeten er 2 eieren in. Maar hij wilt er 3 in, want dat doet hij altijd. Ik wil het houden bij 2, want dat staat op de verpakking en ik wil geen risico lopen dat het fout gaat. Volgens hem ben ik dan mijn zin aan het doordrijven,omdat ik er perse 2 in wil hebben…
    Voorbeeld 2: ik gooi zijn restjes eten van zijn bord weg, want anders wordt het zo’n smerige boel in de gootsteen. Hij vindt dat onzin en dat ik moeilijk doe om het moeilijk doen…. en gaat er over in discussie.
    Nou zo kan ik dus bezig blijven met voorbeelden.
    Hij weet ook dat ik er niet goed mee kan omgaan met die discussies, dus daarom doet hij dat graag.

    Ik mag bijv ook zijn toegangscode niet weten van zijn telefoon. Dat laat hij vaak duidelijk merken. Ik weet dat hij dat doet om een reactie van mij uit te lokken, dus ik houd mijn mond er over, maar het is dan weer een steek onderwater, om te laten merken dat ik niet zijn echte moeder ben en in zijn ogen, niet te vertrouwen ben met zijn telefoon (alsof ik er stiekem in ga kijken als hij er niet is). Ik probeer altijd duidelijkheid voor hem te creëren, maar ook dat helpt niet altijd.

    Ik wil graag een warme band met hem opbouwen en leuke dingen met hem doen, maar met de angst dat er weer een discussie komt, houd ik toch de boot af.

    1. Wat fijn dat ik op deze site terecht ben gekomen.
      Mijn stiefdochter van net 5 zoekt soms heel veel toenadering en soms lijkt het alsof ze mij liever weg wilt hebben. Toont dan geen respect en wat ik zelf het vervelends vindt: ze zegt geen hallo als ze binnekomt en als ze weggaat zegt ze liever geen gedag.
      Bio vader zegt wel tegen haar; zeg je dag tegen Jenny? Met pijn en moeite zegt ze dan gedag. Terwijl we smiddags bijvoorbeeld lekker samen hebben zitten spelen. Waarom zou het zijn dat ze mij niet groet? En wat kan ik eraan doen dat het mij stoort. Want ik wil eigenlijk dat het mij niet raakt.

      1. Beste stiefmoeder,

        Toenadering zoeken en dan weer wegduwen. Het is een herkenbaar proces. Daarom heb ik er een blog over geschreven. Waarom groeten stiefkinderen niet? Er zijn heel veel lagen. Veel antwoorden. Aangezien ik je situatie verder niet ken, houd ik het daarom ook algemeen – lees mijn nieuwste blog, klik hier, en hopelijk vind je daar meer info! Hartelijk dank voor je bijdrage! Het helpt andere stiefmoeders weer om zich te herkennen en alleen dat geeft al steun, toch? Groet, Annette

  23. Ik had vandaag gereageerd op Annette haar reactie op een van mijn vragen van 25 maart 11.52 2020, volgens de website was hij geplaatst, maar ik zie hem niet staan?
    In die reactie had ik het over de toegangscode van zijn telefoon, dat ik deze niet mag weten. Alleen zijn vader en moeder mogen deze hebben. Nu heb ik ook geen reden om deze te mogen hebben. Ik heb immers mijn eigen telefoon, dus wat moet ik met die van een ander? Wat mij wel pijn doet, is dat zelfs vader (dus mijn vriend) er geheimzinnig over doet. Code had stiefkind via briefje aan zijn vader gegeven, zodat die het in zijn notities in de telefoon kon zetten, mocht stiefkind de code ooit een keer vergeten. Net hadden vader en stiefzoon het over ‘de code’ en daar werd nogal geheimzinnig over gedaan voor mijn gevoel. Het briefje is ook door vriend expres in de grote container gegooid ipv de prullenbak. Of te wel stel je voor dat het in de prullenbak ligt en ik het eruit haal…. om de code te achterhalen….
    Nogmaals ik heb geen reden om de code te hebben, maar ik krijg het gevoel dat ze mij daar beiden niet in vertrouwen. Ik weet dat het nu niet verstandig is om dit met partner te bespreken (vooral niet met stiefzoon erbij), maar als het er op aankomt, dan ga ik wel aangeven dat ik mij best gekwetst voelde dat ze mij niet vertrouwen en ik ook niet snap waarom niet. Ik blijf nu rustig, maar van binnen voel ik mij vreselijk rot. Mocht er toch ooit een keer een reden zijn dat stiefzoon mij nodig heeft om de code in te voeren, dan kan hij wat mij betreft ook verrekken en ga ik er ook geen moeite voor doen, om deze op allerlei manieren te achterhalen.

    Is dit normaal voor stiefouders? Dat ze zulke dingen niet mogen weten? Hoe gaan jullie hier mee om?

  24. Sorry maar hier ben ik weer.
    Ik voel mij echt naar, en ja ik zal mij wel aanstellen, maar ik voel mij niet begrepen en niet altijd gewaardeerd. Zonder in al te veel details te vallen, zal ik proberen te vertellen, wat ik bedoel:

    Ik probeer hier zo goed mogelijk alles te regelen, Ik zorg er voor dat iedereen genoeg kleding in zijn kast heeft liggen en dat alles dus op tijd gewassen wordt ( al heb ik een duidelijke regel: kleren niet in de wasmand, dan worden ze niet gewassen). Als het dan toch een keer voorkomt dat er te weinig kleding is (doordat er bijv een keer extra gedoucht is en dus extra onderbroek is gebruikt en dat de laatste was), dan krjjg ik commentaar, dat ik daar beter op had moeten letten. Ja dat is zo, maar er is ook niet aan mij doorgegeven dat er niets meer lag, terwijl ik daar wel vanuit ging.

    Vanochtend bij het ontbijt, ik kom beneden en er was genoeg tijd, om met zijn allen te ontbijten. Maar dat hadden zij al gedaan. Dus kon ik dit in mijn eentje gaan doen.

    Als ik aan stiefzoon al op tijd aangeef, of hij bijv. zijn fruit heeft ingepakt voor school, dan krijg ik van hem en vader te horen dat er echt nog wel genoeg tijd is om dat te pakken en ik mij niet zo druk moet maken. Terwijl ik alleen de bedoeling heb, om er voor te zorgen dat er op het eind toch niet gehaast hoeft te worden (wat vaak voorkomt). Nu heb ik zoiets van ‘stik er maar in, jullie weten het beter’ als je wat vergeet dan is dat je eigen schuld. Maar moeilijk is het wel, want ik ben nogal een controlfreak….

    Vriend is aan het werk (thuis vanwege coronavirus) en stiefzoon vraagt aan zijn vader om bepaalde instellingen voor zijn telefoon te regelen. Iets wat ik ook kan doen en dan ook handiger is zodat vriend zijn werk niet hoeft te onderbreken, maar daar wordt niet aangedacht of wil stiefzoon niet aan mij vragen. Ik had gehoopt dat ook vader er mee moest klooien en dat ik dan na veel geklooi kon zeggen, misschien weet ik wel hoe het moet, ik heb zo’n zelfde telefoon gehad en dat ze dan zoiets hadden van oh sorry dat we er vanuit gingen dat jij het niet wist (of zoiets). Erge is ook dat vader ook niet even zei van: misschien kan je het even aan *mijn naam* vragen.

    Ik weet dat ik mij aanstel, maar het voelt vaak alsof die 2 een team zijn (logisch), waarbij ik buiten val. Vader krijgt bijv. een kus als hij weggaat, ik niet. Er wordt ook altijd gesproken over : bij papa/bij jou (naar vader) en bij ?mama en niet bijv bij papa en *mijn naam* of jullie. Dat zijn iedere keer weer bevestigingen dat ik niet zijn biologische moeder ben. Het is zeker niet dat stiefzoon mij negeert, maar ik voel erg het verschil tussen vriend en mij in dat geval.
    Vriend heeft al eens vaker aan gegeven, dat ik soms wat te kritisch ben, bijv. als hij wat later in bed ligt, dan laat ik duidelijk merken dat ik daar niet mee eens ben (en ik vind dat hij er voor ziin leeftijd laat in ligt ). Vaak merk ik ook dat vriend vaak de tijd vergeet en te veel ingaat op de gesprekken die stiefzoon opeens wil voeren vlak voor het slapen gaan (treuzeltechniek noem ik het). Daardoor wordt een strenge afspraak, dat hij echt op tijd moet gaan slapen, vaak verlaat met soms wel een half uur. Ik vind dan, dat ik dan even moet waarschuwen van: het is…. uur.
    Ik wil echt wel minder kritisch zijn, maar ik weet vaak niet, waar ik de grens moet trekken.

    Nu ik dit van mij af heb geschreven, voel ik mij weer wat beter, maar zijn er tips om met dit alles om te gaan?

  25. Zijn bovenstaande reacties van mij al gelezen? Ik zou er graag een antwoord op willen hebben :-). Stiefkind is nu 3 weken hier en ik erger mij nu al aan het feit dat hij de hele dag achter een beeldscherm zit met dit mooie weer of überhaupt niet met zijn speelgoed speelt en zijn negatieve opmerkingen naar mij toe. Ik ga zelfs een paar dagen naar mijn ouders om even hem te ontvluchten.

    1. Beste Stiefmoeder,

      Ik heb je eerder privé al mail gestuurd, maar waarschijnlijk zijn die in je spam terecht gekomen? Wat ik je daar – en nu nogmaals aanbied -is om gratis en vrijblijvend een factime gesprek te hebben van een half uur, dan kunnen we wat dieper ingaan op je hulpvraag, en krijg je meer inzicht in je situatie en ook meer praktische handvatten.

      Daarna beslis je of je verder in coaching wilt – want misschien heb je meer nodig om het fijner, rustiger, gezelliger en meer ontspannen te krijgen…

      Je mail is herkenbaar, denk ik, voor veel lotgenoten: je ergert je aan de passiviteit van je stiefje. Hij uit zich ook negatief naar jou toe. Dat maakt de sfeer in huis er niet beter op… Je voelt je eenzaam en onbegrepen.

      En ik kan me goed voorstellen dat drie weken dan heel lang duren. Dan ook nog de hele Corona periode die al zo lang duurt en de hittegolf die deze week over het land trekt. Hoe ga je hier mee om? Je ergert je steeds meer. Je ‘vlucht’ een paar dagen naar je ouders.

      Ik ga nu in op één aspect in dit antwoord. Dat is het vluchten – het kan je helpen om dit niet langer als vluchten te zien. Maar als een praktische oplossing.

      Het is heel, heel erg belangrijk in een samengesteld gezin dat er een soort structuur word aangebracht als het gaat om tijd en plek.

      Het is heel, heel erg belangrijk dat biologische ouders (Ja, ook vaders die misschien liever niet ‘alleen’ met hun kinderen zijn…) tijd en aandacht hebben voor hun kinderen. Dat hebben de kinderen nodig! Ze hebben de ouder nodig. Deze vaders hoeven niet perse moeilijke gesprekken te voeren met hun kids over scheiden, samenleven met een nieuwe partner enz. De kids hebben het vooral nodig om samen te zijn. Om actief te zijn. Om hun grenzen te verleggen en samen te gaan zwemmen, roeien, klimmen, spelen, vissen – wat dan ook eigenlijk.

      Mijn beste tip voor de biologische ouders is om met hun kids te stoeien. Om samen te schateren van het lachen. Om wild en met fysiek contact te spelen. Waarom?

      Dat lost spanning op.

      Dit is vooral goed voor kinderen die niet zo snel op hun praatstoel zitten.

      De stiefjes voelen zich hierdoor gezien, gehoord en geliefd. Dat maakt dat ze vrolijker worden. Ook naar jou toe! Begrijp je hoe ik denk? Hoe belangrijk dit is – ook voor jou?

      Ondertussen ga jij als stiefouder iets doen wat jij leuk vindt. Wat jou oplaadt. Waar je blij van wordt. Waar je rust door ervaart. Zoals een paar dagen naar je ouders toe:- ) Stiefouders hebben dit broodnodig – want met nieuwe energie en vrolijkheid kun je weer beter grapjes maken, je tolerant opstellen, dingen van je af laten glijden waar je geen controle over hebt en lachen om eigen reacties en die van je stiefkids. In plaats van boos te worden en uit je slof schieten. Of met hele dag met gespannen gezicht en schouders in stilte door het huis te schuifelen… en iedereen te ontwijken. Of met hangende pootjes het huis uit te vluchten.

      Meer adviezen, voor jou op maat gemaakt, geef ik dus graag in een persoonlijk gesprek. Als een eventuele inleiding tot een coachingtraject.

      Dit geldt niet alleen voor jou, Stiefmoeder, maar ook voor al je collega zuster stiefmoeders die dit ook lezen! Ik heb het druk, maar je hoort dan zo snel mogelijk of je bent uitgekozen voor zo’n sessie.

      Er is hoop. Echt!

      Ook al gaat het niet vanzelf. Jij zult stappen moeten gaan zetten. Jij zult ook je eigen gedrag onder de loep moeten nemen. Jij zult met liefde en mildheid moeten gaan kijken naar jezelf – en de rest van je gezin. Dan kom je heel ver!

      Mail me naar a.vandermaarel@hotmail en antwoord op deze vragen:

      1. Vertel over je gezinssituatie (wie, hoe lang wonen jullie samen, omgangsregeling)
      2. Waar loop je nu het meeste tegenaan?
      3. Wat is je doel? Waar wil je heen? En… is dit ook een realistisch doel.

      Ik zie je mail tegemoet!
      Hartelijke zomergroet,

      Annette

  26. Beste Annette,

    Net gezocht naar je e-mail, maar kon deze niet vinden,ook niet in de spam. Misschien heb ik deze per ongeluk weggegooid. Ik zou graag een keer een gesprek willen hebben, ik moet alleen even kijken wanneer en waar. Heb hier niet echt privacy en ben amper alleen thuis. Ik zou dus even naar een plek moeten gaan, waar ik ongestoord kan facetimen. Ik probeer z.s.m die vragen van je te mailen. Alvast heel erg bedankt!

  27. Hmmm dan denk ik dat ik de mail per ongeluk heb weggegooid, want kon hem niet meer vinden. Ik wil graag een keer een facetime gesprek, maar ik moet dan de tijd en even een plek vinden om dit te kunnen doen, want ben amper alleen thuis en kan dit soort gesprekken niet voeren met anderen om mij heen.

    Ik vind het trouwens ook helemaal niet erg om met zijn drieën wat te doen, vind roeien etc juist hartstikke leuk om te doen, gaat meer o.a om hoe stiefzoon tegen mij doet en hoe hij zijn vrije tijd in deelt als we niet weggaan of iets anders met zijn drieën doen :-). Maar inderdaad vluchten is niet het goede woord.

    Ik mail je z.s.m de antwoorden van de vragen, maar ook dat kan even duren.

    Alvast heel erg bedankt!

  28. Oprechte vraag hoor maar waarom moet de stiefmoeder zich continu aanpassen en verplaatsen in. Ik ben dat steeds vaker steeds meer zat hoor, nergens welkom maar als de kinderen al om 15h op de stoep staan ipv 18h moet ik blij zijn?nee dat ben ik niet, sterker nog ik zie ze inmiddels na 7 jaar en alles wat ik op mijn bordje kreeg met dan aan de moeder en oudste liever gaan dan komen. De jongste gedoog ik nog maar aan de oudste heb ik een bloedhekel

    1. Beste A,

      Ja, beste A, je stelt goede vragen…

      Waarom is het zo lastig voor bio-ouders en exen om afspraken te maken en na te leven?
      Waarom is het zo dat je het ene kind gedoogt en aan het andere kind een bloedhekel hebt?
      Maar vooral: Waarom moet een stiefmoeder zich altijd maar aanpassen?

      Je wilt graag antwoorden – en ik kan er wel een boek over schrijven. Maar houd het kort hier.
      Het stiefgezin is ingewikkeld, dynamisch, verandert aan een stuk door. Mensen zijn constant in verandering. Dus op zich is het niet abnormaal dat schema’s, tijden en gemaakte afspraken veranderen. Het is super lastig. Vooral voor de stiefouders.

      Volgens mij gaat het om 2 aspecten die het zo moeilijk maken.

      1. Verlies van controle. Je hebt totáál geen controle over dingen, waar je als bio-ouder wél controle over hebt. Zoals het veranderen van bv overdracht van 18.00 naar 15.00.
      2. Het gevoel van er niet bij horen. Dat de rest jou, en jouw behoeften negeert. Dat je niet gezien, gehoord wordt.

      Wat kun je hier nu aan doen?

      Ik ken je verhaal verder niet – en daarom is bijna onmogelijk om gericht advies te geven. Maar. Het lijkt me dat je behoefte hebt aan meer heldere communicatie tussen jou en je man/partner. Gebeurt dit elke week? Dan zou hij steviger in zijn schoenen moeten staan. Of jou duidelijk kunnen maken waarom het zo belangrijk voor hem/de kinderen is dat het anders wordt.
      Je kunt ook gaan werken aan die controle. Waarom is die zo belangrijk? Wat levert het je op als je dat meer kunt loslaten? Bestaat er wel controle sowieso over de grote dingen in het leven?

      Waarom gedoogt een stiefmoeder het ene kind wel en het andere eigenlijk helemaal niet?
      Meestal komt het hier op neer: Kinderen spiegelen wat er speelt in je innerlijk. Ook verborgen dilemma’s, allergien, schaduwkanten, emoties die nog in de knoop zitten uit het verleden. Zaken die je liever niet wilt hebben of zien.

      Wat kun je hier mee doen?
      Uitvinden wat het nu precies is wat je raakt. Wat is die trigger voor je irritaties? Zoals bv iemand die passief is, veel zeurt, of jou negeert of…? Soms zijn het verborgen eigenschappen die je dan wakker kunt gaan schudden. Ik bedoel hiermee dat het een soort oproep is om zelf assertiever te worden, of juist zachter of dat jij ook mag ‘zeuren’ af en toe en niet zo flink hoeft te zijn.

      Vaak gaat het om emoties die geheeld moeten worden. Zoals dat je je niet gehoord voelt en daardoor aangetast in zelfvertrouwen of eigenwaarde. Je kunt hierover gaan reflecteren, nadenken, schrijven, lezen – maar vooral helpt het om hulp te zoeken hierbij!

      Waarom moet een stiefmoeder zich aanpassen?

      Het is geven en nemen, beste A. Ik denk dat je heel veel geeft. Misschien wel teveel. Misschien is het daarom nu dan ook tijd om meer grenzen te stellen? Om jouw behoeften te gaan communiceren? In eerste instantie tegen je partner? En dan samen tegenover de kinderen? Als het gaat om huisregels, hoe je met elkaar omgaat, om eigen tijd en plek, om tijd voor jou en je partner bv.

      En verder wéét je het natuurlijk wel: Je leeft samen in een geheel en begrip is nodig. Van jou naar kinderen die het ingewikkeld hebben vanwege loyaliteitsproblemen… Maar vergeet niet om ook begrip te gaan kweken voor jezelf. Wat heb jij nodig om gelukkiger te worden? Hoe kunnen anderen jou daarbij helpen?

      Ik draag je een warm hart toe,
      Hartelijke groet,
      Annette

  29. Hallo Annette,

    Ten eerste heel knap hoe jij alle stiefmama’s coacht! Wat fijn dat hier aandacht voor is. Ik weet namelijk vaak niet waar ik mijn verhaal kwijt moet. Als stiefmoeder voel je je daarin weleens alleen.
    Ik heb een relatie met een vader van twee jongens van 10 en 13. Er is een ex in het spel die instabiel is (ze zou volgens mijn vriend borderline kunnen hebben) en gefrustreerd is door de scheiding. Zij heeft hem een lange tijd terug gewild en ik heb nog steeds het idee dat ze dit wil.
    Hierdoor heb ik het idee dat alles wat ik aan de kids geef en investeer, weer teniet gedaan wordt. Zij worden beïnvloed door haar. Ik heb haar nog nooit ontmoet.
    De band tussen mij en de oudste van 13 was tot voor kort, m.u.v. wat ups en downs, goed.
    Hij nam mij in vertrouwen, we praatten veel, ik heb veel met hem gedeeld en hij met mij, ook over zijn moeder. Achteraf is gebleken dat hij alles wat ik hem vertelde ook aan zijn moeder heeft verteld, zij heeft mijn vriend toen in geuren en kleuren verteld dat ik teveel deelde met haar zoon. En dat dit niet goed is voor hem. Zij deelt echter zelf ook dingen met haar 13-jarige zoon waarvan ik het gevoel heb dat dit niet kan. Bijvoorbeeld dat papa alles maar vergeet, dat hij emotioneel dom is, dat hij haar heeft gehersenspoeld..
    Ik heb dit toen naar mijn vriend teruggekoppeld. Vervolgens is hij bij haar verhaal gaan halen over alles wat er gezegd zou zijn en flipte zijn ex helemaal. Ze zag het als een aanval van mij naar haar en is nu ontzettend negatief over mij, terwijl ik voor dit voorval het idee had dat dit mettertijd wel zou afzwakken.
    De oudste neemt mij niet meer in vertrouwen. Is afstandelijk en geeft me met moeite nog een knuffel, terwijl dit eerder liefdevol ging. Ik hoopte dat dit gedrag wel zou overwaaien maar het is inmiddels al bijna een maand zo.
    Ik doe zo mijn best om interesse te tonen en liefde te geven maar ik krijg het niet terug.
    Ik praat er wel over met mijn partner maar hij zegt dat ik de volwassene moet zijn, het met niet zo aan moet trekken en dat we het hier al vaak genoeg over gehad hebben.
    Hij is geen prater. Drama vermijdt hij het liefst.
    De jongste laat mij wel in mijn waarde maar besteedt geen aandacht aan mij.
    Wanneer we met zijn vieren iets doen lopen beide jongens Vaak naast papa en ik erachter.
    Dit geeft me zo’n verdrietig gevoel. Ik word onzeker door de situatie en vind het lastig mezelf te zijn. Ik merk dat ik een onderliggende woede aan het opbouwen ben en voordat dit escaleert leek het mij verstandig aan de bel te trekken..
    Ik ben gaan googelen en kwam uit bij jou. Heel graag hoor ik je reactie op mijn verhaal en of je nog wat tips voor me hebt..

    Alvast dank,

    Liefs, een wanhopige stiefmama

    1. Lieve wanhopige stiefmama,

      Wat een ongelukkige samenloop van omstandigheden… het ging eigenlijk best goed toch, ondanks de moeizame relatie met de biologische moeder en haar frustraties. Het is herkenbaar: Er hoeft niet heel veel te gebeuren en dan komt de vlam in de pan en is er wel wat voor nodig om de banden weer op te bouwen en het vertrouwen te herstellen. Ook in eerste gezinnen kunnen relaties een deuk krijgen – maar alles ligt onder een soort vergrootglas in een stiefgezin. En wat gebeurt is, vergeet je ook niet zo makkelijk. Dat geldt tenminste voor de stiefjes en de stiefmoeder. En de ex. De bio-vader, die immers banden heeft met allemaal (ook met de ex) stapt in het algemeen makkelijker over confrontaties en misverstanden heen.

      Ik leef met je mee, stiefmama en wat goed dat je dit wilt delen, want er zijn veel stiefmoeders die zich hierin herkennen. Zo voel je je wat minder eenzaam, hoop ik.

      Wat kun je nu doen?

      De oplossing zit hem in een aantal stappen.

      1. Je eigen emoties onderzoeken, accepteren en verwerken. Wat raakt je nu precies? Wat zit er onder de verschillende lagen? Vaak kom je uit op je afgewezen voelen. Dat wekt weer allerlei emoties en zo kom je in een soort rollercoaster terecht. Dat put uit. Dat kan, helaas, zelfs leiden tot een stiefmoeder-burnout. Dit is echt niet jouw schuld als stiefmoeder. Ook niet van de ex (al is het wel super lastig als zij een aandoening heeft). Het is niemands schuld. Het komt door het samengestelde geheel. Daarom moet je ook oplossingen vinden op verschillende niveaus en in de verschillende relaties.

      2. Je ervaringen en emoties delen met je partner. Elkaar steunen en aldoor weer verbinding maken en onderhouden. Zonder die steun, is het super lastig. Het is ook moeilijk om dit op een juiste manier te communiceren. Vaak voelt namelijk de bio-ouder kritiek en verdedigt zich dan en zo kom je in een negatieve spiraal terecht.

      3. Gesprek aangaan met de kinderen. Er is zoveel gebeurt, dit kan niet vanzelf overwaaien. Dit gesprek ga je pas aan na de eerste twee stappen. Leg uit wat er is gebeurt op zo’n manier dat je je niet al te kwetsbaar opstelt, maar wel ook je eigen aandeel bespreekt. Leg uit hoe het samengestelde gezin werkt. Leg uit dat kinderen uiteraard altijd partij kiezen voor hun moeder en dat dit ok is. Herhaal deze loyaliteitsgesprekken.

      4. Als laatste stap. Doorbreek je eigen reacties. Ga toch aandacht besteden en tijd doorbrengen met de kinderen. Nodig ze uit om iets te doen met jou. Respecteer als het nog niet zo ver is. Maar blijf in beweging, blijf benaderbaar, blijf ze opzoeken. Blijf vriendelijk. Maar blijf ook lief en vriendelijk voor jezelf!

      Wil je meer hulp? Dan ben je welkom om me te mailen! Dan maken we op korte termijn een gratis en vrijblijvende afspraak via wtatsapp facetime.

      Er is namelijk hoop voor je. Het is heel goed dat je nu al aan de bel trekt en het niet zo langer door laat gaan. Met deze tips en misschien meer begeleiding kun je binnen de kortste keren het tij wenden. Ik ben er van overtuigd dat dit mogelijk is! Ook voor jou.

      Hartelijke groet,

      Annette

  30. wat ik me afvraag,

    Er zijn er zoveel hulpbronnen voor stiefouders (man/vrouw) en dat is mijn inziens terecht, maar waarom wordt de stiefouder altijd op de laatste plaats neer gezet.
    Tot op heden krijg ik steeds de indruk dat het nog steeds zo is dat stiefouders (met name moeders) altijd maar hun plek moeten kennen, niets mogen verwachten/vragen, maar wel alles moeten gedogen, geven.

    Zelf wordt ik na 8 jaar nog steeds niet geaccepteerd door de kinderen van mijn partner. Het maakt ook niet uit wat ik doe of niet doe. Met name de oudste moet mij gewoon niet, wat echt af en toe duidelijk in gedrag. Er is geen co ouderschap volgens de moeder wilden de kinderen destijds volledig bij haar wonen ( toen waren ze nog maar (7&9) Toen ik in beeld kwam werd de omgang van mijn partner nog meer beperkt met zijn kinderen. En altijd wordt mijn partner en inmiddels ik zaken verweten.
    De kinderen geven mij ook de schuld en zien mij als heks op een bezemsteel. ik kan tig voorbeelden noemen, maar dat doe ik nu even niet.
    Lang verhaal kort, maar mijn punt is eigenlijk, dat ik mij toch wel stoor inmiddels aan de “denk je eens in hoe het voor de kinderen is” “denk je eens in hoe het voor de bio moeder is”
    Voor mijn partner kan ik nog begrip hebben, zelfs als hij weer toegeeft terwijl hij nog zo aangaf dat niet weer te doen of zaken zou bespreken en het niet doet, want hij ziet zijn kinderen al zo weinig. Maar voor de bio moeder en voor de kinderen, nee dat is inmiddels na 8 jaar een gepasseerd station om me maar steeds in hun te verplaatsen en ondertussen zelf steeds genegeerd te worden. (niet uitgenodigd op verjaardagen, geen gedag zeggen, verhalen stoppen als ik de woonkamer binnen kom. Cadeaus claimen als zijnde van papa gehad etc etc) Inmiddels zijn de kinderen 18 en 20

    1. Beste J.

      Ik begrijp en waardeer je standpunt. Ik ben het ook zeer zeker met je eens, J!
      Wat jij beschrijft is, denk ik, herkenbaar voor heel veel lezers. En het is niet ok dat de kinderen (jongvolwassenen) geen gedag zeggen, dat ze je negeren en het gesprek stokt als je binnenkomt. Het probleem is dat er zo’n gat – of misschien beter gezegd een muur – tussen jullie in komt te staan dat het lastig wordt om deze negatieve patronen te doorbreken.

      Het wordt een cirkel van negativiteit. Want ik kan me voorstellen dat jij ook niet meer je best doet om zelf wel vriendelijk te blijven. Of dat het in ieder geval super lastig voor je is om dit te doen. En dat jouw ergernissen, verdriet, boosheid en pijn doorsijpelen in jouw reacties, je gezichtsuitdrukking of houding. Dit wekt weer ergernissen, het gevoel afgewezen te worden, kwaadheid en stress op bij je stiefkinderen (of ex of partner want die kunnen ook bij deze negatieve cirkel horen) waardoor zij je nog meer gaan negeren en dat weer teruggeven aan jou, waardoor je nog meer negatieve emoties krijgt, en zo gaat het maar door…

      Ja, begrip voor het samengestelde gezin en hoe dit werkt, plus begrip voor ieders moeilijke positie is voor mij een van de pijlers om deze spiraal te wenden. Empathie. Compassie. Vriendelijkheid. Je beste ik naar boven halen.

      Maar daarnaast is er absoluut meer nodig.

      Er zijn normen en waarden nodig die bij jou en jullie gezin passen. Je partner speelt hier een belangrijke rol in: Hij kan die grenzen stellen en bewaken. Er zijn gesprekken nodig met het hele gezin. Maar ook jij als stiefmoeder kan in gesprek gaan met degene die je negeert en uitleggen dat dit niet kan. Dat jullie samen iets moeten veranderen om het leefbaar te houden voor iedereen.

      Alleen als er heel veel boosheid in je zit, is het lastig om dan doortastend en assertief maar tegelijkertijd ook volwassen en vriendelijk te reageren. Het risico is dan dat de zaak uit de hand loopt, helemaal met jongvolwassenen…

      Dus daarom ook vooral eerst begrip, compassie en empathie voor jezelf! Het is heel erg moeilijk voor stiefmoeders en mijn hart gaat naar je uit. Het is niet lang zo vol te houden als je in je eigen huis, waar je zou moeten kunnen ontspannen en opladen, je genegeerd en afgewezen wordt. Dank je wel voor het delen van dit verhaal! Ik wens je veel sterkte. Je mag zeker contact met me opnemen via de mail als je een gratis en vrijblijvende sessie wilt aanvragen.
      Er is namelijk van alles aan te doen. Het kan beter worden. Er kan meer respect komen van de kinderen naar jou toe.

      Ik help je graag verder. Hartelijke groet, Annette

  31. Het is heel herkenbaar. Ik ben zelf budget vader en heb een stiefzoon van inmiddels 21 jaar in huis wonen. Onze stiefzoon is rond zijn 18e vanuit Suriname naar Nederland gekomen. Hij luistert meestal alleen naar zijn moeder. Hij zegt wel netjes gedag en goedemorgen of goedemiddag. Onze stiefzoon heeft een muur om zich heen, en leeft veel in zijn eigen wereldje. Hierdoor verbergt hij soms dingen, en verteld hij niet de waarheid aan zijn moeder. Dit geeft de nodige problemen in de sociale omgang met andere. Hij heeft een gedragsprobleem. Ik probeer als stiefvader rustig te blijven, en een luisterend oor te bieden en hiervoor open te staan. Ik heb van alles geprobeerd om een beter contact te krijgen met mijn stiefzoon maar dit is nog niet gelukt. Je wordt als budget vader afgewezen. Het is op zich geen slechte jongen. Hij heeft vanavond gezegd dat hij hulp wil gaan zoeken en mij waardeert als stiefvader en mij beter wil leren kennen. Dat vond ik fijn om te horen en geeft opening met een vooruitzicht. Hij is meerder jarig en hij zal zelf de 1e stap moeten gaan zetten naar een psycholoog om aan zich zelf te gaan werken en hierover te praten zodat hij geholpen kan worden. Dit zorgt voor een extra bagage in je relatie wat niet makkelijk is. Maar geduld is een schone zaak zo hebben we allemaal bagage wat we meedragen in ons leven. Groeten I.

  32. Hallo Annette,

    Ik had hier al vaker gereageerd, maar ik graag nog advies voor het volgende.
    Ik heb een 11 jarige stiefzoon, die zich met alles (en vooral met mij) bemoeit. Als ik iets doe/zeg wat in zijn ogen niet juist is dan móet hij er wat zeggen. Als ik iets tegen vader vertel, dan geeft stiefzoon antwoord, vaak als commentaar. Hij praat graag zijn vader na. Voorbeeld: afgelopen weekend wilde ik naar een winkel bij ons in het overdekte winkelcentrum. Vader en stiefzoon zeiden allebei dat deze winkel weg is en dat geloofde ik. Maar ik ben dan iemand die in het winkelcentrum gaat vragen of de winkel nog ergens anders komt. Toen ik dat thuis aan partner vertelde, moest stiefzoon natuurlijk weer mee bemoeien en zei hij dat ik gewoon wilde controleren of zij (vader en hij) wel gelijk hadden. Terwijl ik alleen informatie wilde winnen. En zo zijn er wel meer voorbeelden. Het is alsof een kind even tegen jou verteld hoe je iets moet doen en wat je wel en niet mag doen. Als we ergens heengaan, dan ben ik constant aan het oppassen met wat ik zeg, want voordat ik het weet moet stiefzoon er weer commentaar opgeven. Als vader mij ergens op wijst, dan moet de 11-jarige er ook nog even wat van zeggen. De dagen dat hij bij zijn moeder is, zijn dan ook een stuk fijner en kan ik even op adem komen. Geen kind dat in mijn nek zit te hijgen. Helaas is de kans groot dat hij wegens omstandigheden volgend jaar volledig bij ons komt wonen. Dat betekent dus nog meer bemoeien en nog minder tijd alleen met partner. Al beweerd partner dat hij daar echt wel rekening mee houdt, maar dat geloof ik niet. Stiefzoon moet overal mee naar toe, want anders denkt partner dat hij zich buitengesloten voelt. Kun je mij een advies geven, hoe ik hier mee om kan gaan?

  33. Mijn stiefzoon( 12) is al vanaf kleins af aan geïntroduceerd met beeldschermen. Hij zit hier dan het liefst in zijn vrije tijd ook achter, als we wat leuks gaan doen dan gaat hij zonder problemen mee, dus van een echte verslaving kan niet gesproken worden. De afgelopen jaren is hij steeds dikker geworden (weegt nu meer dan 60 kg) en dat komt puur door o.a het weinige bewegen (naar school heen en weer fietsen en af en toe buiten spelen is zijn enige beweging). Vanaf het moment dat ik een relatie met zijn vader kreeg (al meer dan 5 jaar) heb ik geroepen dat stiefzoon te veel schermtijd kreeg, maar hier werd door vader zowel moeder lachoniek over gedaan. Ik mocht mij niet bemoeien met de vrijetijdsbesteding van stiefzoon. Nu komen we op het punt dat vader ook inziet dat hij teveel op scherm zit, maar er wordt weinig mee gedaan. Er wordt geen initiatief genomen door hem om met stiefzoon naar een sport te kijken, maar het wordt wel benoemd. Stiefzoon wil niet op een sport want dat kost hem vrije tijd. Er wordt ook gezegd dat stiefzoon gezonder moet eten, maar ook hier in ben ik degene die er echt op let en dan krijg ik ook vaak nog commentaar van beide mannen hier dat ik te overdreven ben. Ik maak mij echt zorgen over de gezondheid van stiefzoon (hij heeft een echte ‘bierbuik’). Hoe kan ik hier mee omgaan?

Laat een antwoord achter aan MamaG Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *