Ik kan niet accepteren dat ik een stiefkind heb

 

Afgelopen week kreeg ik een mail van een stiefmoeder Dit schreef ze: ‘Ik kan niet accepteren dat ik een stiefkind heb. En dat vind ik vreselijk van mezelf. Maar dat is gewoon de waarheid. Wat kan ik doen, Annette?? ´

Ik kan niet accepteren dat ik een stiefkind heb

Deze stiefmoeder leeft al meer dan zeven jaar in een relatie met een man met kind. Ze schrijft dat ze, ondanks de tijd, het kind diep in haar hart nog steeds niet echt kan accepteren.

Ze blijft maar piekeren over het feit dat haar man en zijn ex samen een kind hebben. En zij niet. Dat ze getrouwd waren. En zij niet. En ga zo maar door.

De pijn is wel iets gezakt gedurende de jaren. Maar het gaat niet weg.

Wegstoppen helpt niet

Allereerst: Het is een feit dat je dit voelt. En dat gevoel zal niet zomaar in lucht opgaan.

Dus? Laat het maar toe. Nog langer wegstoppen helpt niet. Misschien is het wel zo dat je dit altijd blijft voelen.

Het niet accepteren van het gevoel en de emotie is als olie op het vuur. Het geeft je een diep gevoel van schuld. Bovenop die moeilijke emoties en gedachten waar je mee rond loopt, moet je je dan ook nog eens schamen. En jezelf en dit deel in jou aldoor wegduwen. Dat vreet energie en levensvreugde.

Daarbij komt ook nog kijken dat we helemaal geen pijn en lastige emoties willen hebben, dus het is menselijk dat je ze daarom weg wilt hebben.

En het advies dat veel stiefmama´s goedbedoeld krijgen van vriendinnen, hun man of familie om dit maar los te laten , werkt natuurlijk niet. Dat gaat niet vanzelf.

Toelaten

Om te kunnen LOSLATEN moet je eerst kunnen TOELATEN.

In plaats van jezelf nog langer op je kop te geven, kun je jezelf met liefde en compassie toespreken. Zoiets als: ´Het is moeilijk voor me. Ik heb het er moeilijk mee. En dat is ok. Het is helemaal normaal en ok om me zo te voelen. Dit is wat ik denk: Ik kan m´n stiefkind niet accepteren´.

Je kunt er aan toevoegen: ´Het is ok – alles mag er zijn. Ik laat het toe. Maar ik bén mijn gedachten en emoties niet. Ik héb gedachten en emoties. Ik ben veel meer dan dat!´.

Het is normaal

Behalve menselijk is het ook nog eens normaal dat je dit ervaart.

  • Er is namelijk geen enkele vrouw die droomt van een man met kind
  • Er is geen enkele vrouw die er van droomt om stiefmoeder te worden
  • Er zijn geen vrouwen die dromen van negatieve gedachten, schuldgevoelens en gepieker.

Verwachtingen

Het is een feit dat  je moeilijke gedachten hebt, zoals ´ik kan niet accepteren dat ik een stiefkind heb´. Als je mij vraagt, waar dit vandaan komt, denk ik dat het te maken heeft met verwachtingen. Deze verwachtingen heb je misschien als kind al hebt opgebouwd.

Het zijn dromen, wensen en beelden die geëtst zijn in je bewustzijn. Die gaan bijvoorbeeld over die belangrijke unieke mijlpalen die je zo graag had willen delen met je partner. Zoals voor eerst samenwonen. Of trouwen. Of samen een gezin starten. Samen een kind krijgen.

Je partner heeft dit allemaal al een keer gedaan. Voor hem is dit niet meer uniek. Bovendien deelt hij deze gebeurtenissen met een vrouw die jou misschien het licht in de ogen niet eens gunt. Bovendien is er een kind dat je hier iedere dag aan herinnert.

Dan kan hij nog zo hard roepen dat jij de liefde van zijn leven is – dit weegt niet op tegen dat rauwe gevoel dat je nooit op datzelfde level komt dat hij had met z´n eerste vrouw. Dat je nooit deze dromen met hem kunt delen.

Brein-paden

Er wordt steeds meer onderzoek gedaan naar de neurologische  verbindingen in onze hersenen.  Dit zijn patronen. Je kunt het zien als een soort paden waarop je gedachten wandelen. Keer op keer. Aldoor hetzelfde pad. Het is heel lastig om van dit pad af te komen. Het gaat helemaal vanzelf. Die gedachten die je keer op keer dan denkt, leiden weer tot precies dezelfde emoties.

Een bepaalde trigger, zoals het zien van je stiefkind, zet de automatische piloot aan en voor je weet het weet, zit je weer vast. Bewandel je weer hetzelfde spoor naar die bekende negatieve gedachten en emoties en denk je aldoor maar opnieuw: ´Ik kan mijn stiefkind niet accepteren´.

Deze patronen worden gevormd door ervaringen en herinneringen die samen komen in diepe, vaak onbewuste, overtuigingen. Over hoe het moet zijn. Over hoe het hoort. Over wat de juiste manier is. Hoe jouw leven er uit zou moeten zien. Wat jij verdient!

Maar jouw leven is dus zoals je gewenst had. Het is anders geworden…

Jij leeft namelijk met een man met een geschiedenis. Met een ex-vrouw. En met een of meerdere kinderen.

In feite is dit een vorm van rouwproces.
Ook jij doorgaat hier verschillende fases, van ontkenning tot boosheid tot verdriet en uiteindelijk tot… acceptatie.

Focus op een nieuwe stip aan de horizon

Als je gaat oefenen met het toelaten en het accepteren van je eigen emoties, kun je jezelf ook gaan trainen om nieuwe gedachten te gaan denken. Daarmee leg je nieuwe verbindingen aan. Nieuwe goede fijne brein-paden of gewoonten.

Hoe dan? Je kunt gaan focussen op wat wel goed is in je leven. Je kunt jezelf moed inspreken en ook in actie komen. En je focussen op je eigen ontwikkeling. Op een nieuwe opleiding. Een nieuwe sport. Of het uitbouwen van je sociale netwerk.

Maar vooral kun jij je gaan focussen op waar je het allemaal voor doet:

Een fijne relatie met je partner.

Denk daaraan. Iedere keer weer. En kom in actie! Haal je agenda tevoorschijn en boek een leuke date met hem (en spreek af dat je niet gaat praten over de kinderen, opvoedingen of exen) en geniet weer van elkaar. Hoe bewuster je al die mooie dingen ervaart, hoe sterker worden deze positieve neurologische paden.

Verantwoordelijkheid

Ondertussen draag je wel verantwoordelijkheid voor de kinderen die onder jouw dak wonen. Jij bent immers de volwassene. Als stiefmoeder ben je niet verantwoordelijk voor de opvoeding, zoals de juiste tafelmanieren enz. Maar wel dien jij voor een veilig en stabiel thuismilieu te zorgen.

Dus reageer al jouw negatieve gedachten en emoties niet op je stiefkind af . Het is enorm schadelijk, zoals je je kunt voorstellen, als jij je stiefkind consequent afwijst. Want dat doe je in feite als je zijn existentie ontkent.

Je stiefkind heeft  jouw steun nodig!

Gratis strategie sessie

Dit is echt ingewikkelde materie. Maar is er meer aan te doen dan je misschien nu denkt!. Heb jij moeite om je stiefkind of de ex te accepteren?

Meld je dan aan voor een gratis strategiesessie via skype van 30 minuten twv 147 euro waarvan ik er nu twee per week van weggeef.  Ze gaan snel! Maar wie weet kom jij in aanmerking, ik laat je dan weten of jij hiervoor bent uitgekozen! Mail me even als je interesse hebt!  coaching@annettevandermaarel.com

P.S. Laat je weten wat je van dit artikel vindt en of jij nog tips hebt? Dank!


Annette van der Maarel werkt als coach en counsellor voor stiefmoeders. Ze helpt je oplossingen en antwoorden vinden op een praktische, concrete manier. En je krijgt ook meer inzicht in waarom iedereen doet wat die doet in het stiefgezin. Dit begrip helpt je ook vooruit.

Daarnaast is ze natuurcoach. Je kunt als stiefmoeder ook prima buiten gecoacht worden. Het is heerlijk om te wandelen en coachen.

Wil je dit delen? Dank!
Share

14 antwoorden op “Ik kan niet accepteren dat ik een stiefkind heb”

  1. Anette wat een mooi down to earth, helpend maar ook met wetenschappelijke inzichten onderbouwd blog. Dankjewel! Fijn om te lezen!

    1. Beste stiefmoeder,

      Dank voor je reactie! Ja, het is dus ook herkenbaar voor jou? En het nare is inderdaad dat dit het hele gezin beïnvloedt en ook de relatie met je partner. Dat is ook weer logisch, want het is zijn kind. Je stiefkind voelt aan dat jij haar niet mag- en dit nodigt natuurlijk niet uit tot goed gedrag. Het tegenovergestelde gebeurt: Ze reageert negatief, omdat zij zich niet gewenst, niet gehoord of gezien voelt door jou… Haar reacties wekken weer nieuwe negatieve gedachten bij jou op. En zo reageer jij weer negatief terug. En voor je het weet zit je samen met het hele gezin in een neerwaartse spiraal waar je niet meer uit komt en die je steeds meer de modder in trekt.

      Dit is helemaal begrijpelijk. Het is niet jouw schuld. Ook niet de schuld van je stiefdochter. Dit gebeurt! Ik kan me zo goed voorstellen hoe vreselijk moeilijk het is voor je. Mijn vraag aan jou: Is het misschien nu tijd om hier echt iets aan te veranderen?

      WANT lieve stiefmoeder, er is dus, zoals je kunt lezen, van alles aan te doen. Het mooie is, dat als jij een andere beweging maakt. Als jij je gedachten, emoties en daarmee ook je gedrag net een andere wending geeft, geeft dit je stiefkind en partner de kans om ook weer anders te reageren. En klim je samen weer naar boven. Ook is het nodig om je eigen emoties te onderzoeken. Wat gebeurt er nu precies bij jou? Wat raakt je zo? Waar komt dit vandaan? Daarnaast is er ook werk aan de winkel in de relatie tussen jou en je partner om weer net even anders te communiceren zodat er weer begrip komt tussen jullie. Dat is eigenlijk de basis!

      Je kunt er echt weer uit komen. Het is niet makkelijk. Maar het is ook geen hogere wiskunde – je kunt het leren!

      Een vraag die je je nu kunt stellen: Wanneer gaat het wél goed tussen jullie allemaal? En wat doe jij dan anders? En: Kun je dit dan nog een keer zo doen?

      Ik hoop dat je hier wat mee kunt. Ik raad je anders aan om hulp te zoeken als je er niet uit komt. Voor je eigen welzijn, voor de toekomst van je stiefkind die hier echt last van heeft en later in haar leven ook last van zal houden, voor de relatie met je partner. Vooral voor de toekomst van jullie gezin.

      Je mag me altijd persoonlijk mailen! Groet, Annette

      1. Bedankt

        Bedankt voor deze Blog die weer wat meer inzichten geeft. Ik zit met hetzelfde probleem ondertussen ben ik 6 maand stiefmama. Maar eerder van hij heeft een kind met iemand anders enz enz. Mijn stiefdochter is wel een schatje ze is wel nog maar 10 maand waardoor het weer volledig anders is. Ik maak wel bijna elke mijlpaal mee in haar leven. Maar het blijft moeilijk. Het is al veel beter door de post en de e-books. Bedankt voor de goeie tips.

        Gr

        1. Ha stiefmoeder,
          Dank je wel voor je post en wat fijn dat je de tips kunt gebruiken. Ieder gezin is uiteraard uniek en net weer anders. Want ja, je stiefdochtertje is nog maar heel jong. Volgens de statistieken maak je wél grotere kans – want hoe jonger het kind is, hoe groter de kans van slagen. Dat is dus sowieso in je voordeel. Juist vanwege wat je schrijft: je maakt wel bijna elke mijlpaal mee. Zo bouw je samen een geschiedenis op, je eigen gezinsrituelen en gewoonten en herinneringen. Dat is een heel belangrijk deel van saamhorigheid. En daarmee van een gezin.

          Ik begrijp dat het voor jou vooral van die gedachten zijn van: ´Hij heeft dit kindje met iemand anders gekregen. Niet met mij.´ Ik kan me voorstellen dat dit echt lastig voor je is ondanks dat je haar (gelukkig!) ook een schatje vindt. Je deelt deze ervaring niet met je partner- terwijl dit een van de grootste dingen in een mensenleven zijn: een kind krijgen…

          Mijn advies aan jou: Probeer jezelf zo goed te leren kennen zodat je weet wanneer precies je dit zo denkt. Probeer dan een patroon te ontdekken.

          Wat voel je dan als je dit zo denkt? En wat zijn, zeg maar de triggers, voor deze gedachten en emoties? Ik bedoel hiermee: Wat doet je partner of stiefkind zodat jij je zo voelt? En dan: Wat doe je dan als je je dan zo voelt? Hoe reageer je dan?

          Als je dit patroon beter door krijgt, kun je het stop leren zetten. Zodat jij je weer prettig voelt – en niet als een buitenstaander. En zodat je ook niet onbewust je stiefkind het idee geeft dat zij iets fouts doet. Want dat denken kinderen namelijk als hun ouders/stiefouders boos kijken of zich terug trekken. Hoe eerder je deze patronen doorbreekt hoe beter.

          Super dat je je verdiept in deze materie. Want meer kennis is ook een van pijlers van een gelukkig stiefgezin. Ik hoop dat je zo weer een stapje verder bent. Nogmaals dank voor je leuke reactie!

          Groet Annette

          1. Bedankt voor de leuke reactie Annette
            Je tips werken echt wel hoor. Het moeilijke is gewoon dat er nog steeds een rechtzaak bezig is en de mama niet echt voor haar dochter wil zorgen daarom dat ik deze gevoelens steeds heb dus daarom niet zo makkelijk. Maar dankzij jou tips ben ik er zeker van dat het moet lukken.

            Bedankt 😁

          2. Goedemorgen,

            Ja, dat maakt het extra gecompliceerd voor een stiefmoeder, met een rechtzaak en een bio-moeder die niet wil zorgen voor haar kind. Dat is zeker niet makkelijk. Graag gedaan! Annette

    2. hey dames,

      ik heb ook een sd van 11j en vind het zo moeilijk, ik zie haar en ik zie haar moeder, echt balen…ze is het evenbeeld. wou dat ze gewoon verdween…naar haar moeder…voor altijd

      1. Lieve stiefmoeder,

        Dat is zeker balen als je zo rot voelt over het feit dat er een evenbeeld van de ex van je partner rondloopt in je eigen huis. Hoe kun je deze emoties nu bijdraaien?

        Vaak gaat het ergens anders over: dat jij je bv niet genoeg gezien en gehoord voelt door je partner. Klopt dat bij jou? Dat je je eigenlijk eenzaam voelt en misschien buitengesloten. Je maakt immers geen deel uit van dat eerste gezin.

        Toch kan je stiefdochter hier niets aan doen..

        Een goed idee is om de emoties die dus onder deze irritaties liggen te onderzoeken. En vooral te delen met je partner. Hij kan je steunen.

        Een ander aspect is om je gedachten beter onder controle te krijgen. Je gedachten sturen je emoties.

        Welke gedachte zou je iedere keer kunnen denken als die nare gedachte opkomt van ik wou dat ze er niet was?
        Je zou bv kunnen denken: ik mag er ook zijn. Ik ben goed genoeg zoals ik ben.

        Het is super ingewikkeld om stiefmoeder te zijn en je bent zeker niet de enige die zich zo voelt.

        Daarnaast zijn er nog veel meer dingen die je kunt doen om je beter te voelen. Ook jij kunt een succes maken van je gezin!

        Dank voor het plaatsen van je comment, daar help je andere stiefmoeders mee.

        Sterkte,
        lieve groet Annette

  2. Heel herkenbaar. Nu na ruim 5 jaar heb ik er vrede mee dat ik ze (van mijzelf) niet vol automatisch hoef te ‘waarderen’ omdat het toevallig zijn kinderen zijn. Ik waardeer ze omdat het (meestal) leuke kinderen zijn, ik waardeer ze als mini mensjes. Maar hun waarderen of accepteren alszijnde stiefkinderen, dat blijft lastig… Zeker nu ze mij liever er niet bij hebben als ze bij hun vader zijn.

    Ik ben in het verleden bij vlagen erg boos geweest om zijn verleden. Het voelde voor mij een beetje als een ‘tweedehands leven’. Meer kinderen voor mij zat er niet meer in (wilde hij niet meer, ik heb 1 kind uit een eerdere relatie maar ben ruim 12 jaar jonger), geld over voor wat luxere dingen is er ook niet echt omdat hij ongeveer 1/3 van zijn netto inkomen aan alimentatie betaalt en een biologische moeder van zijn kinderen die mij niet ziet zitten… Het voelde soms als een teleurstelling…

    Merk ook dat ik nu niet meer zo boos ben om zijn verleden, natuurlijk vind ik het wel jammer dat sommige dingen zo gaan of niet gaan gebeuren. Maar het raakt mij minder. Misschien maak ik de positieve dingen wel wat te groot, om de mindere fijne dingen te maskeren. Ach als het mij helpt…. Waarom niet… ;-)

    1. Beste stiefmoeder,
      Een tweedehands leven – dat is een goede beeldspraak. Dank voor je uitgebreide reactie! Dit is niet wat je voor ogen had, toch toen je jong was. Ook niet toen je een relatie kreeg – het is zoveel ingewikkelder en zwaarder dan een buitenstaander zich kan voorstellen. Niet de waardering, de economie, de band, de eigen kinderwens waar je allemaal op gehoopt had… dat zijn best heel dingen die je hebt moeten inleveren. Maar je hebt nu na vijf jaar toch een modus weten te vinden. Je hebt leren accepteren dat de band met stiefkinderen anders is dan met je bio-kind. Je kan ze zien als mini-mensjes. Je emoties zijn minder heftig en je vergroot de het goede uit. Dat is een rijtje heel positieve aspecten! Het lijkt me trouwens een goede strategie want het helpt je! Ik vind het wel heel naar voor je dat je stiefkinderen je op dit moment liever niet zien als ze bij jullie zijn. Ik kan me voorstellen dat dit echt niet makkelijk voor je is. Dat is soms tijdelijk trouwens wel een goede oplossing voor een stiefgezin – maar op de langere termijn niet. Het is ook jouw huis en thuis.

      Maar ook daar zijn er manieren te vinden die voor iedereen werkt. Zodat iedereen zich thuis kan voelen. Als huisgenoten met elkaar kan leven. Zoek je alsjeblieft hulp als je er alleen niet uitkomt? Dat helpt echt. Vaak ben je binnen een paar sessies heel veel verder. Ik gun je namelijk een relaxt leven thuis… Nogmaals dank voor je inzichten en mooie reactie! Hartelijke groet, Annette

  3. Heel herkenbaar en wat is het moeilijk. Ik heb een stiefdochter van 6 jaar. Ik was al in haar leven toen ze 2 jaar was. Tot ik zelf moeder werd ging het prima, genoot ik zelfs van haar. Helaas sinds de dag dat ik zwanger werd is alles veranderd.

    Ik baal enorm van mezelf en kan het gevoel van nu niet terugdraaien naar toen. Ik ben jaloers, snel geïrriteerd en kan haar vaak niet verdragen. Onze relatie gaat hierdoor bergafwaarts. Hij is heel boos maar door de liefde die hij voor mij heeft stopt hij deze gevoelens weg.
    Bij een discussie of ruzie barst de bom en krijg ik de wind van voren. Hij is boos, woedend dat ik zijn kind niet accepteer, dat ik me af reageer op zijn dochter. En dat klopt, dat doe ik en ik vind het vreselijk. Naar haar toe en voor mezelf, ik haat het dat ik dat gevoel heb maar ik kan het niet verbergen.

    De dagen zonder mijn stiefdochter gaat het goed, zijn we beide gelukkig. Zodra ze binnenstapt is dat over. Dit duurt nu al jaren en ik ben bang dat dit niet te veranderen is. Mijn partner loopt over, ik loop over, sfeer in huis is niet leuk waardoor mijn stiefdochter nog meer aan mijn partner hangt. Mijn zoontje is nu nog jong, heeft weinig door ik wil niet dat hij of zij hierdoor schade krijgt. Hoe kan je je ware gevoelens omzetten naar gevoelens die je wilt?

    1. Beste Stief,

      Dank je wel voor je bijdrage! Het helpt anderen enorm om je verhaal te delen. Zo begrijp je dat je niet de enige bent die kan worstelen met het samengestelde gezin. Je bent eerlijk en integer naar jezelf: Je schrijft dat je jaloers bent. Is dat de reden dat je je stiefkind niet kunt accepteren? Wat ik zo lees – maar je mail is uiteraard maar kort en dit zijn daarom maar algemene adviezen – is dat je boos kunt worden, irritatie voelt en jaloezie. Mijn vraag aan jou: Wat zit er onder deze emoties? Of achter?

      Boosheid gaat vaak over grenzen stellen. Doe je dat wel?
      Onder boosheid zit ook altijd een kwetsbaar gevoel. Wat voel jij? Iets van je minderwaardig voelen? Of onzeker? Of voel je: ben je wel goed genoeg? Of is het: Houd je man wel genoeg van je?

      Vaak gaat het over je afgewezen voelen door je stiefkind – omdat dit vaak ook echt zo is. Stiefkinderen wijzen hun stiefmoeders vaak af. Dat is bijzonder pijnlijk en heftig.

      Je kunt leren om met die emoties om te gaan en ze los te koppelen van de ‘trigger’ (namelijk je stiefkind). Je kunt ook leren om vanuit rust, kalmte en kwetsbaarheid te praten met je man inplaats van er ruzie over te krijgen.
      En samen zoeken naar praktische oplossingen. Want die zijn! Alles van de tijd anders indelen, grenzen stellen, loyaliteitsgesprekken voeren, je stiefkind aldoor weer een kans geven enz enz.

      Ik wens je heel veel sterkte!

      Annette

Laat een antwoord achter aan stiefmoeder Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *