De rol van een stiefmoeder kan een van de lastigste zijn die je maar kunt bedenken in onze samenleving. Vaak kun je ook niet echt rekenen op steun of begrip; ‘Je wist toch dat ie kinderen had?’
Mindfulness kan helpen om jezelf een andere visie aan te meten en leert je accepteren dat je je voelt zoals je je voelt. En dat dit ok is! Sterker nog: als je jezelf kunt accepteren zoals je bent, schep je op een wonderbaarlijke wijze ruimte voor verandering.
Met deze vijf stappen kom je een heel eind om een heuse mindful stiefmama te worden/blijven.
1) Een andere bril
Zie je stiefkind als een perfect, uniek, interessant mensenkind! Wees nieuwsgierig alsof je haar voor het eerst ziet en leer haar beter kennen. Laat het opvoeden achterwege en zorg dat jullie een goede band opbouwen. Doe simpelweg leuke dingen samen – met of zonder je man erbij.
Laat je stiefkind kiezen; Computerspelletjes, tv kijken, sporten, shoppen, knutselen. Ga diepere gesprekken aan en probeer oprecht geïnteresseerd te zijn. Week de etiketten die je eerder op haar geplakt hebt, weer los. Zo leer je te genieten van je stiefkind. En zij van jou.
2) Je stiefje is een spiegel
Mindfulness leert je om niet te kijken wat er mis is met de ander. Maar om, met een milde blik, eens goed naar jezelf in de spiegel te kijken. Wat zit er in jou waardoor je zo geraakt wordt door gedrag van je stiefkind?
Wat zit er onder die irritatie?
Voel je je eigenlijk minderwaardig, aan de kant gezet, jaloers of buitengesloten? Het vereist een boel moed om het bij jezelf te zoeken – maar hierdoor groei je nu juist het meest als mens en als stiefmoeder. En dat maakt je sterk.
3) Neem het niet persoonlijk
Kinderen vertalen vaak hun innerlijke onvrede en nare gevoelens naar ongewenst gedrag. Er kan van alles wringen: misschien zien ze jou als een concurrent in de liefde om papa, of zijn ze bang dat hun moeder een relatie met jou niet goedkeurt, of willen ze gewoon niet nog een opvoedende ouder erbij.
Het kan ook zomaar zijn dat jullie karakters niet overeen komen. Als je begrijpt wat er achter zit, kun je makkelijker afstand nemen van het gedrag en je volwassen opstellen.
4) Gun je partner tijd alleen met z’n kinderen
Dit is lastig als je stapelverliefd bent, of als je een beetje een controle-freak bent of als je het gewoon ongezellig vindt om alleen thuis te blijven.
Neem toch heel bewust af en toe een stapje terug uit liefde voor je man en zijn kind. Het is essentieel voor hun welzijn. En daarom ook voor het slagen van je gezin.
5) Neem het geluk in eigen hand
Jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk. Iedere dag weer. Maak er dus het beste van! Dat betekent ook dat je leert accepteren dat het soms moeilijk is.
Wees dan extra lief voor jezelf. Kruip dan onder een dekentje op de bank met een fijn boek, zoek steun bij je moeder of vriendin. Zorg voor jezelf zoals een goede moeder dat zou doen.
Meer inspiratie nodig?
Wat heb jij voor tips om een mindful stiefmoeder te zijn? Deel ze in een comment, daar hebben we allemaal wat aan!
Annette van der Maarel is opgeleid tot coach en counsellor. Ze coacht al jarenlang stiefmoeders. Dit kan buiten al wandelend door de bossen en velden.
Maar het werkt ook online prima!
Je kunt het gratis en vrijblijvend uitproberen tijdens een strategiesessie van 30 minuten.
Mail naar coaching@annettevandermaarel.com en wie weet ben jij uitgekozen om mee te doen!
Super goeie tips en helemaal mee eens! Lang ook kunnen nastreven maar als de verschillen te groot worden en wij als ouders niet op 1 lijn liggen wordt het een slagveld en uiteindelijk na bijna 4 jaar en 2x uit elkaar geweest zijn voor enkele weken en nu sinds 4 dagen officieel weer uit elkaar met als resultaat koopwoning te koop leggen wij het bijltje er bij neer. De situatie wordt allemaal nog ingewikkelder als je het gevoel krijgt hij meer voor zijn andere kinderen te doen, mijn stiefkinderen dan ons gezamenlijk kind.
Dat zou ik nog wel willen lezen hoe je daarmee moet omgaan….
In mijn geval was het tot voor kort 2 stiefkinderen van hem, 1 kind van mij en een gezamenlijk kind.
Beste Irene,
Dank voor je commentaar! Goh, ingrijpend wat er allemaal in je leven gebeurt. Je bent niet de enige, als dat je hoop kan geven… 60 % van de stiefgezinnen redden het ondanks alles toch niet. De problematiek is herkenbaar, soms heeft het te maken met het gevoel verscheurd te zijn tussen verschillende loyaliteiten bij de ouders, het gevoel dat er niet naar je geluisterd wordt voor allebei de partners, maar er kan van alles achter zitten. Dat is eigenlijk noodzakelijk om te weten voordat ik advies zou kunnen geven hoe je er het beste mee om gaat. Goed idee om er een blog over te schrijven, ik onthou het thema. Is het nog een idee om samen hulp te zoeken – want ook al ga je uit elkaar, je blijft toch samen ouders… Zijn er in ieder geval mensen in je omgeving die jou helpen en steunen? Ik wens je heel veel sterkte. Lieve groet, Annette
Als je een probleem hebt met je stiefgezin denk je vast dat je de enige bent met zulk probleem. Van de ervaring van Irene begrijp ik dat deze situatie veel vormen en gezichten heeft. De media bombardeert ons met beelden van leuke en gelukkige kerngezinnen, en wat over stiefgezinnen…. deze worden verbeeld als het lelijke jonge eendje van de “perfecte” maatschappij en vaak voel je je ook zo.
Irene, ik wens je veel sterkte. Jij bent niet alleen.
Mooi beeld dat van het lelijke jonge eendje. Laten we zwanen worden! Dank voor je bijdrage, Jacqueline.
het valt me op dat er altijd wordt gezegd dat je je als stiefmoeder niet moet bemoeien met de opvoeding. Ik denk zelf eerlijk gezegd dat je dat niet zo in het algemeen kunt stellen. Ieder kind is uniek en heeft zijn eigen aanpak nodig en ook iedere relatie en situatie vraagt weer wat anders. Dus in sommige gevallen is het prima, zelfs nodig, om je wel met de opvoeding te bemoeien, als je daarmee de opvoeding van je partner ondersteunt en niet ondermijnt. Het is erg belangrijk dat je met elkaar op 1 lijn zit en elkaar steunt.
Hoi Melanie,
Ja daar zijn de meeste coaches het over eens. Voor mij geldt dit in ieder geval als een soort basis-regel. In ieder geval voor beginnende stiefmoeders. Maar ik ken ook veel stiefouders die vanaf dag 1 gewoon mee opvoeden, omdat hun partner bv niet aanwezig is de hele dag. Met andere woorden, je hebt helemaal gelijk; en als je bewust bezig bent en weet wat je doet en waarom – dán ben je goed bezig! Dank je voor je bijdrage, groet, Annette
Hoi stiefmoeders,
Ik ben ook in een pijnlijke situatie getuimeld. Mijn vriend en ik zaten op “de roze wolk” en ik ben er al vlug af gekomen toen ik mee deel van de familie moest uitmaken. Met de kleine kleinkinderen is het lol. Met de dochters is het vervelend tot vijandig. De zonen zijn eerder onverschillig. Ze zijn getrouwd en uit huis. Ik woon ook apart.
wat me kwetst is dat ik verplicht wordt om te gaan met de 16-jarige puberende dochter die wél nog thuis komt.Het plaatje van stiefmoeder wordt me opgedrongen en het meisje heeft al een dukke agenda en geen interesse in mij. Eigenlijk is daar, tussen die twee, ook geen ruimte voor mij.Ze zijn 2 handen op een buik en ze staat aar knuffelbeer niet graag af. Pijnlijk….ik zal de boel daar maar laten voor wat het is en weer alléén mijn plan trekken…er is telkens weer ruzie over het feit dat ik niet kom als zij daar is. Tof is anders.
Beste stiefmoeder, zoals ik je bericht lees, voel jij je buitengesloten en gedwongen om je eigen plan te trekken, maar dat je partner wil heel graag dat je wél komt en er dus wel bij zou kunnen horen. Maar het wringt omdat je stiefdochter je buitensluit. Begrijp ik dat zo goed? Je kunt niet verwachten dat je stiefdochter je aardig vind, of jij haar. Maar wel dat je met respect en vriendelijkheid met elkaar omgaat.Soms is het al genoeg om de verwachtingen los te laten. Wat ik je vooral aanraad is om samen met je partner een lijn te trekken en wat basisregels af te spreken. Zoals dat je stiefdochter je gedag zegt, dank je wel enz. Ik heb nog veel meer tips, ik zal er binnenkort een blog over schrijven! Je kunt me altijd privé mailen, groet, Annette
Pijnlijke situatie: Ik woon in lat-relatie met mijn vriend. Ik schiet niet op met de 16-jarige dochter die er in co-ouderschap komt.Ze staat haar knuffelbeer niet graag af. Die twee zijn 2 handen op een buik.
Eigenlijk is er geen ruimte voor mij tussen die 2 en toch krijg ik telkens te horen dat ik van slechte wil ben. Hij wilt mij méér zien, ook als de dochter er is en dat is voor geen van beiden leuk. hij zegt dat het moet wennen. Ik zeg dat de dochter en ik elkaar beter kunnen vermijden. Ze wou een aantal maanden niet komen omdat ik er was. Nu is ze terug. Hij weet geen raad met haar alleen op kerstavond en ik zit dan alleen thuis. Gezellllllg is anders. Relatiebreuk…de zoveelste rode wolk ontploft.
Beste stiefmama, wat je beschrijft is herkenbaar en ik kan me goed voorstellen dat het echt pijnlijk voor je is. Hoe lang zijn jullie al samen? Want is idd ook een kwestie van wennen, maar wat jij beschrijft gaat verder dan dat, toch? Dit is niet leefbaar voor je. Ik neem je vraag mee in een volgende blog, het is een complexe situatie en te ingewikkeld om hier te beantwoorden. Je mag me ook persoonlijk mailen, dan kunnen we kijken of ik je zo verder kan helpen. Want er zijn kansen, er is hoop, het is mogelijk om deze situatie te keren. Hartelijke groet, Annette
Ook ik ben stiefmoeder…. Mijn vriendin heeft 2 kinderen (dochters 8 & 14 jaar) uit haar vorig huwelijk.
Ik voel mij vaak het 5 wiel aan de wagen. Ondanks dat ik volledig mee draai in het hele gezinleven: ik ben ze naar school, kinderfeestje, sport, tandarts, therapeut , sta broodtrommels te vullen, neem de Kids mee om wat leuks te doen, ben er als ze verdrietig zijn.
De oudste heeft heeft gedrags problemen. Is al jaren in therapie. Heeft de afgelopen jaren wisselend bij ons gewoon. Op het moment dat het heet word onder haar voeten of zij haar zin niet krijgt. Vertrekt zij richting haar vader. Soms duurt dit 2 weken maar meestal gaan er maanden overheen voordat ze hier weer een voet over de drempel zet.
Zo ook deze keer weer…. Na een hevige discussie over respect en fatsoen is ze weer vertrokken. Mijn partner stort op dat moment helemaal in, wat natuurlijk logies is.
Op het moment dat zij contact zoekt met haar dochter, geeft dochter aan dat ze wel contact wil maar niet met mij. Dit kwetst mij diep. Het ene moment vertelt mijn stieg dochter mij dat ze van me houd en krijg ik op moederdag ook een lief kaartje. Omdat ik ook een beetje haar “moeder” ben. Het andere moment zet zij zich af tegen mij. We leven zo al 5 jaar samen, hey heeft een enorme invloed op onze relatie. Ik hou van mijn stiefkinderen maar wil niet dat mijn leven word geregeerd door de kinderen.
Voel mij onzeker en eenzaam. Mijn partner heeft geen ruimte voor mijn emoties omdat zij zelf al niet kan dealen met de situatie.
Heeft iemand tips om hier beter mee om te gaan. Ik probeer steeds mijn verwachtingen bij te stellen om een volgende keer niet gekwetst te raken. Dit lukt echter niet.
Beste anoniem,
Wat is het complex het samengestelde gezin… het wekt emoties in je, je voelt je gekwetst als je stiefdochter aangeeft dat ze geen contact wil, en dat is heel begrijpelijk. Je neemt een groot deel op je van het huishouden, maar krijgt er geen dank je wel voor. Dan zijn er geen vaste regels over het verblijf van de oudste. Dit is denk ik het grootste struikelblok. Een kind van deze leeftijd heeft meer structuur nodig. Het beste zou zijn als de bio-ouders zouden zeggen. Nee, je bent nu bij mama, en je kunt niet zomaar naar papa. Wél zou je regelmatig samen rond de tafel moeten gaan zitten, jij, je partner en de kids dus, om te bespreken wat er anders en beter kan. Iedereen mag zijn of haar behoeften toelichten. Jij zou bv kunnen zeggen: Ik zou me meer deelachtig willen voelen. Ik voel me vaak als de buitenstaander. Hoe kunnen jullie me daarbij helpen? Of: Ik wil graag dat we het huishouden beter verdelen. Daarnaast zou je je oprechte interesse in je stiefdochter kunnen tonen. ‘Hoe is het nu voor je? Wat vind jij nu zo moeilijk en lastig in het gezin?’ Ook jij en je partner verliezen de verbinding als je geen begrip meer voor elkaar kunt tonen. Ga ook met haar dus in gesprek en luister in eerste instantie naar elkaar en toon je empathie en begrip…. Maar ik begrijp dat het super lastig is omdat je door alles onzeker wordt. En omdat je je zo gekwetst voelt. Laat die emoties toe, maar laat je er niet door weerhouden om te doen wat goed is voor jou en je gezin. Ik zou je heel graag verder helpen en begeleiden, want ik heb inmiddels alle tools die je nodig hebt om hier mee om te gaan. Neem contact met me op als je daar meer over wilt weten! En andere stiefmama’s zijn van harte welkom om ook tips te geven! Sterker nog ik heb een idee om dit soort kwesties voor te gaan leggen op mijn facebookpagina, en de hulp van stiefmoeders in te roepen, want er zijn heel veel ervaringsdeskundige onder ons! Je bent echt niet alleen, en wat je beschrijft zijn typische stiefproblemen. Het heeft dus niets met jou te maken, of met de ander. De problemen worden getriggerd door de typische stiefdynamiek… heel veel sterkte en dank dat je dit wilde delen, hier.
Het stiefouderschap is redelijk nieuw voor mij en ik heb het gevoel in vele valkuilen te stappen. Ik wil het te goed doen. Stiefdochter is meestal blij met me: ik knutsel met haar, kook voor haar, maak haar kamer schoon, geef haar liefde en aandacht, enz. Ze knuffelt me, zoekt me op, ze vertelt graag verhalen aan me. Maar als ik vraag of ze de tv uitdoet of aan tafel komt, negeert ze me. Van de week zei ze :’ je bent de baas niet’. Haar vader steunt me en samen gaan we aankomende week het gesprek met haar aan hierover. Zijn er nog tips? Ze is 8 jaar en heeft geen broers/zussen.