50 vragen om je stiefkind beter te leren kennen

Ik probeer niet zo kritisch te zijn tegen m’n stiefzoon van acht, maar ik erger me zo aan hoe hij smakt en met zijn bestek gooit aan tafel. Hoe kan ik dit veranderen, Annette?

 

 

 

Deze vraag over irritaties rond tafelmanieren kreeg ik laatst van een cliënt. Er zijn heel veel stiefouders die zich ergeren over stiefkinderen die smakken, met hun mond vol praten of niet stil kunnen zitten. Deze stiefouders willen hun kinderen graag ook sociaal acceptabel gedrag meegeven.

En ze de stiefjes dus opvoeden. Maar die luisteren vaak niet. Het gevolg is: ruzie, gedoe, tranen. Wat kun je hier nu aan doen?

Een band opbouwen

Schep een band met je stiefkind! Dat is eigenlijk het antwoord op de vraag. Als je je stiefzoon leert kennen en waarderen – dan kun je beter omgaan met die minder leuke kanten.

Dan pas kun je je actief gaan bemoeien met de opvoeding. Tot die tijd: hou je in en ga hem niet terechtwijzen (dit hele verhaal geldt uiteraard ook voor stiefdochters)!

Pas als er een hechte band is, wil je stiefzoon jou een plezier doen – en netter eten. Want voor je stiefkind zijn tafelmanieren echt geen belangrijk onderwerp. En waarom zou hij z’n best doen voor jou- als jij zo kritisch, afstandelijk, streng, fel, kribbig, overgevoelig tegen hem doet?

Maar dat gesmak dan?

Maar hoe ga je nu in de tussentijd om met dat gesmak – want dat blijft toch de hamvraag, nietwaar?

1. De basisregel in stiefgezinnen 

Overleg samen met je partner over de opvoeding (rustig met z’n tweetjes zonder kids erbij). Maar: laat de uitvoering aan je partner over. Laat hem/haar corrigeren. Hou je er buiten. Totdat jij en je stiefkind elkaar dus door en door kennen én mogen. Dat is dus de basis.

Om over na te denken: Welke regels willen jullie hebben nu, zijn ze duidelijk? En hoe streng houd je er aan vast? Mag een kind slordig eten als hij moe is? Ik vind van wel. Het is nu eenmaal zo: hoe flexibeler jullie zijn, hoe groter de kans op een gelukkig, succesvol stiefgezin.

2. Je stiefkind is nog maar een kind, verwacht niet te veel van hem.

Zoek eens op wat bijvoorbeeld een normale motorische ontwikkeling is. Of hoe het bij anderen is.

3. Het allerbelangrijkste: Leer je eigen emoties onder controle te houden.

Laat voor jezelf toe dat je je zo voelt. Zeg tegen jezelf daar aan tafel: ‘Ik voel irritatie nu, en dat is oké. Het mag er zijn. Het gaat weer over. Ik kies er echter voor om er niets mee te doen’.

4. Mindful luisteren

Ik wil je uitnodigen om alle irritaties en oordelen van tafel te vegen en je kind eens met een frisse heldere blik te zien. Zoals hij nu is, met al zijn zon- en schaduwkanten.

Met een nieuwsgierige, open houding kun je je stiefkind alsmaar opnieuw ontdekken. Die oprechte aandacht geeft hem vertrouwen in zichzelf – maar geeft hem ook vertrouwen in jou als stiefouder. Zo kun je bouwen aan een diepe, hechte band.

Kinderen groeien en veranderen bovendien in een razend tempo en het volgen van die ontwikkeling is misschien wel het allerleukste aan het samenleven met kinderen.

De beste manier om een band op te bouwen is om je stiefkind dus beter te leren kennen.

Hoe dan?

Nou, dat doe je door te praten, door vragen te stellen en oprecht te luisteren. Om je een eindje op weg te helpen, heb ik 50 vragen voor je. Veel plezier ermee.

50 vragen om je stiefkind beter te leren kennen

Algemene vragen:
1) Wat is je lievelingseten?
2) Wat is je lievelingsknuffel, hoe lang heb je die al?
3) Wat vind je leuk om alleen te doen?
4) Wat is je lievelingskleur?
5) Waar kijk je graag naar op tv?
6) Wat is je leukste spel om buiten te doen?
7) Waar ben je goed in?
8) Wat vind je lastig om te doen?
9) Wat is het allerleukste aan jou?
10) Welk vriendinnetje/vriendje vind je het liefst?
11) Welke kinderen in jouw klas vind je niet aardig?
12) Wat speel je op het schoolplein?
13) Wat doe je als de juf streng is?
14) Wat doe je als kinderen ruzie maken?
15) Hoe help je wel eens iemand?
16) Wat vind je mooi aan jezelf?
17) Wat is je lievelingsliedje?
18) Wat zijn je lievelingskleren?
19) Wat vind je grappig?
20) Als je beroemd was, wat zou je dan doen?
21) Wat vind je stom?
22) Wat was jouw leukste vakantie ooit en waarom?

Vragen over je stiefgezin:
23) Hoe was het voordat je ouders gingen scheiden?
24) Wat vind je ervan dat je heen en weer verhuist?
25) Wat vind je lastig aan een stiefgezin?
26) Wat is er leuk aan een stiefgezin?
27) Zou je willen dat je ouders weer bij elkaar wonen? Waarom kan dat niet?
28) Ken je andere kinderen met een stiefouder? Hoe is het daar?
29) Hoe is het voor jou om de jongste/oudste/middelste te zijn?
30) Wat doe je als je iets vergeet in het andere huis (zoals je knuffel)?
31) Wat vind je leuk om samen te doen met iedereen?
32) Wat vind je leuk om alleen met je papa/mama te doen?
33) Mis je je mama/papa wel eens als je hier bent, en wat kun je daar aan doen?
34) Wat vind je leuk aan je (stief)broers of zussen?
35) Wat zou je graag eens met mij (als stiefouder) willen doen?
36) Wat maakt je wel eens jaloers?
37) Waar droom je van?

Vragen over gevoelens:
38) Waar ben je bang voor?
39) Wat doe je als je verdrietig bent?
40) Waar word je blij van?
41) Waar word je boos van?
42) Wie kan je goed troosten als er iets is?
43) Hoe wil jij het liefst getroost worden?
44) Wat denk je als anderen ruzie maken?
45) Wat vind je eng?
46) Wat is het vrolijkste dat je weet?
47) Waar word je rustig van?
48) Waar word je druk van?
49) Waar denk je aan als je gaat slapen?
50) Wat doe je als je je gelukkig voelt?

Ik hoor graag of je wat aan deze blog had, wil je het delen in een comment onder de blog? Daar hebben we allemaal weer wat aan!

Houd jij van je stiefkind? Nee?

 

corona en je stiefgezinAnnette van der Maarel is coach en counsellor en ondersteunt stief-, bonus en extra mama’s voor meer rust, plezier en geluk thuis. Heb jij wat extra hulp nodig? Geef je dan op voor een gratis en vrijblijvende strategiesessie van 30 minuten via Whatsapp Facetime. Wie weet, word jij uitgekozen!

Wil je dit delen? Dank!
Share

11 antwoorden op “50 vragen om je stiefkind beter te leren kennen”

  1. Dag Annette,
    Wat een fijne herkenning. Ik ga zeker met je tips en vragen voor m’n stief:-) zonen aan de slag.
    Lieve groet,
    Marleen

  2. Wat als je stiefkinderen opgestookt worden door de moeder dat je vuiligheid bent en een hoer en een walvis? wat als je stiekinderen bij hun mama gaan liegen over slaag krijgen en dat je dan onterrecht beschuldigt en voor getrokken word wegens kindermishandeling terwijl je niets gedaan hebt? Wat als je stiefkinderen nooit geen manieren geleerd hebben en practisch geen opvoeding en zeggen dat als je lekker gekookt hebt dat het stinkt en smaakt naar braaksel?? moet je je dan ook inhouden?

    1. Beste stiefmama,

      Zoals je dit beschrijft, kan ik me levendig voorstellen hoe moeilijk het leven als stiefmoeder voor je is. Ik begrijp dat je aan het eind van je latijn bent na beschuldigen over kindermishandeling, scheldpartijen en een onmogelijke ex. Ik ken je niet, maar ik kan me zo inleven dat je misschien vanuit die basis van vriendelijkheid die je in je hebt – terecht bent gekomen in een negatief reactiepatroon.

      Vaak is het zo voor stiefmoeders dat ze dingen slikken om de goede vrede te bewaren, maar dat ze van binnen boos en verdrietig zijn. Vaak is het dan ook zo dat je op een gegeven wél boos wordt en dan misschien zelf weer dingen zegt waar je spijt van kan hebben. En daar reageert de ander dan weer op, en dat op een manier waarop jij dan weer reageert… en zo krijg je een negatieve spiraal die alleen maar neerwaarts gaat. Ik weet natuurlijk niet precies hoe het bij jullie is gegaan.

      Je mag zeker wel een plek veroveren in je gezin, en absoluut ook grenzen stellen. Je kunt bv samen met je partner een familieberaad invoeren waar je samen praat over hoe je met elkaar omgaat bij jullie thuis. Het helpt om de kinderen hierbij te betrekken, ze hebben meestal goede inbreng, en als ze mee mogen doen, is de kans groter dat ze de nieuwe omgangsregels beter kunnen respecteren.

      Maar ik denk dat er hier meer aan de hand is. De situatie is geïnfecteerd. Hoogst waarschijnlijk hebben de kinderen erge last van de gespannen verhoudingen tussen jullie en hun moeder. Je krijgt in een´vechtscheidingsituatie´ waarvan er hier sprake van lijkt te zijn, last van loyaliteitsconflicten. Kinderen voelen dan ze hun moeder moeten helpen, verdedigen. Ze houden immers van haar, ondanks hoe ze is. Als zij bovendien voelen dat hun moeder waardeloos is, en het allemaal verkeerd doet, dan is de kans groot dat zij zich van binnen ook zo voelen. Zij komen immers uit 50 % voort uit deze vrouw….

      Hoe houd je het vol, beste stiefmama? Welke eigenschappen in jou houden je op de been? Als je me persoonlijk mailt, kun je misschien in aanmerking komen voor een gratis sessie via de mail, want die gun ik je van harte.Dank voor je reactie en ik wens je veel wijsheid en sterkte.

  3. Ik wil graag tips en adviezen hoe je met een stiefkind (meisje) omgaat die in de puberteit zit. Ze zit niet lekker in haar vel en ze negeert me soms is sjagarijnig naar iedereen. Ze doet leuk tegen me als ze iets van me wil. Ik ren mijn benen onder mijn lijf vandaan en probeer ze alles naar de zin te maken. Ik durf geen tegen woord te geven. Het meisje heeft veel meegemaakt in haar leven. Een zieke moeder en ze maakt overal zorgen over. Ze ziet beren op de weg die er niet zijn. Ze slaapt niet. Is altijd moe. En reageert veel op haar kleine broertje af. Ik weet niet meer hoe ik met haar om moet gaan. Gelukkig wel steun van mijn vriend.

  4. Sinds een zes tal maanden heb ik een relatie met een weduwnaar (Een pracht van een man.) met een dochter van 23 jaar. Ikzelf ben ook weduwe zonder kinderen. Wat mijn vriend zelf benoemd is dat zijn dochter enorm verwend is. En dit baart mij “enorm” veel zorgen.

    Wat voor mij “normaal” is door de situatie heen, zie ik bvb dat de dochter enorm veel beslissingsmacht heeft. Dat gaat bvb over kleine dingen: tv kijken, wanneer ze opstaat, (zit soms tot s’avonds in pyjama) wat ze eten, wanneer ze uitgaat, wanneer ze thuiskomt,wat ze koopt….. Ze wou tot vorig jaar geen vakantiejob doen en heeft nu aan mijn vriend beloofd er èen te doen. Maar er is tot op heden nog niets uit de bus gekomen. “Ik” heb de “indruk” dat ze dit leventje voor niets of iets wil opgeven wat ze nu heeft. Want elke wens van haar willigt men zowiezo in…..
    Neemt geen initiatief om autonomie te verwerven. (In mijn beleving. En wie ben ik om daar zo over te denken?) Ze leeft in een zeer besloten kringetje, qua vrienden, familie….

    Ze negeert mij, ook al ben ik vriendelijk. (Het is tenslotte niet evident voor haar, dat kan ik best begrijpen.) Als wij bvb in de zetel zitten zit zij in de keuken, zitten we in de keuken zit zij in de zetel. Ik nodig haar bvb uit op mijn verjaardag en komt niet. Ik was er eigenlijk niet goed van, maar mijn vriend zegt dat ze het niet goed had ingeschat.Ik ben reeds met mijn vriend naar een paar feestjes geweest van de familie en komt nooit eens tot bij ons. Ze zal nooit zelf een woord zeggen tegen mij. Ik vroeg haar bvb vorige week hoe de examen waren verlopen. Ik kreeg als antwoord: “dat ze daar niet graag over praat” en waarop mijn vriend zei: “oh zoeteke dan moet je daar niet over praten.” (Einde gesprek.)

    Ik heb dit aangekaart tegen mijn vriend want tenslotte gaat het hier ook over mijn toekomstperspectief. Ik wil zeker nog een paar jaar latten maar dit is ook geen gans leven beschoren voor mij. Ik heb het aangekaart omdat mijn vriend zei: “Mijn dochter doet toch niets hè?” Dan heb ik gezegd dat dit mij enorm veel zorgen baart.
    Durft die dochter niet? is ze onwennig?…. (Je kan er veel hypothesen op plakken.) Diepgaande gesprekken daarover met haar? Mijn vriend zegt dat het enorm koel kind is…Is dit ook niet gewend…

    Duidelijk is dat dit kind enorm verwend is. Ik hoor aan de uitspraken die mijn vriend doet, dat hij daar ook mee bezig is. Bvb mijn dochter heeft nog nooit een relatie gehad, zou mijn dochter lesbische zijn? Hij beseft zeer goed dat er wat aan gedaan moet worden en praat er ook over op een constructieve manier. Maar het is een bloedband….. Tussen iets benoemen en er iets aan doen?

    Ikzelf ben een vrij sociaal iemand. Maar nu ik voor deze feiten sta…

    Hoe pakken we dit best aan? Zouden wij nu al hulp inschakelen? Het passend geven blijkt niet zo makkelijk te zijn in “mijn” beleving. (Nagy) Ook sta ik er te dicht bij en omdat het me zorgen maakt, denk ik toch dat professionele hulp wel aangeraden is. Mijn vraag naar u toe is zouden we nu al hulp inschakelen? Of alles nog een beetje zijn beloop laten en passief toekijken?

    Met dank,

    Katty

    1. Beste Katty, dank voor je openhartige verhaal. Het wekt bij mij allereerst een aantal vragen. Hoe lang geleden is de bio-moeder overleden? Woont de stiefdochter nog thuis- daar lijkt het wel op, toch? Hoe was de band tussen vader en dochter voordat jij in beeld kwam? Mijn vraag is ook: Waar wil je precies hulp bij krijgen en voor wie?

      Het is hoe dan ook zeer ingrijpend voor een kind, en ook een jongvolwassene als je moeder overlijdt. Als een ouder alleen overblijft met een kind, gebeurt het vaak dat ze een heel hechte band krijgen samen. Ook is het begrijpelijk dat de bio-ouder, hier de vader, zijn kind veel aandacht geeft en wellicht verwend wordt uit een soort overcompensatie.

      Het overlijden van een ouder blijft altijd een groot verlies in je leven. Dus ook als het al lang geleden zou zijn. Vroeger dacht men dat het rouwproces na een bepaalde tijd ‘klaar’ was. Volgens onderzoek van de Vlaamse psychiater Manu Keirse is dit NIET zo. Het rouwen blijft terug komen in je leven. Vooral bij grote gebeurtenissen. Zoals bijvoorbeeld dat je vader een nieuwe vriendin krijgt. Ik zou je van harte zijn boeken aanbevelen. Ze zijn echt fantastisch. Ook nog eens heel mooi en vlot geschreven. ‘Helpen bij verlies en verdriet’ is een van zijn titels. Leer dus meer over dit ingrijpende proces.

      Jij als stiefmoeder zit hier dan tussen. Het wekt allerlei emoties ook in je. Je komt niet tussen die bloedband en je partner begrijpt dat er iets moet gebeuren, maar weet ook niet precies wat.

      Ga er allereerst van uit dat het tijd kost om te wennen aan de nieuwe situatie. Tact en geduld en ruimte geven voor haar om aan jou te wennen – dat is mijn advies. Maar wel open en vriendelijk blijven, ook al wijst ze je nu af…. Ik denk dat het raadzaam is om haar regelmatig toch te proberen diepere gesprekken aan te gaan. En dan het liefst als je iets samen doet. Zoals tijdens een wandeling of het koken. Waar je op een integere manier je ervaringen deelt. Vraag hoe het voor haar is. Met oprechte interesse en empathie. ´Hoe is het voor jou nu ik er ben? Ik kan me voorstellen dat dit moeilijk is voor je´.

      Maar als ze er nog niet aan toe is, dwing haar dan niet om te praten. Vertel dan op een kwetsbare en eerlijke manier dat jij het ook moeilijk vindt om jouw rol te vinden en dat je lastig vindt om aan te geven waar jij behoefte aan hebt in het huishouden bv. Dat jullie samen een vorm willen vinden waar iedereen zich thuis kan voelen. Waar je ook huisregels kunt gaan afspreken, waar zij over mee mag denken.

      Dit zijn maar korte tips, zoals je begrijpt. En het is een zeer ingewikkelde materie. Er speelt ook loyaliteit naar haar overleden moeder. Misschien schuldgevoel van vader. Jouw emoties die het opwekt en nog veel meer. Ik zou je graag verder helpen hiermee!
      Uit je reactie lees ik dat je een zeer betrokken bent, dat je heel erg je best doet, en dat je graag actie wilt ondernemen om een succes van je gezin te maken. Dat is mooi om te lezen. Ik hoor graag of je wat kunt met mijn comment.

      Ik wens heel veel wijsheid en succes, Katty. Lieve groet, Annette

  5. Dag Avandermaarel,

    Bedankt voor de snelle reactie. De bio-moeder is 3,5 jaar geleden overleden en de dochter woont bij haar vader. Mijn man is 1,5 jaar geleden overleden en ik heb geen kinderen. Het beeld dat ik zou omschrijven voor ik in beeld kwam. Ik “tracht” het zo objectief mogelijk te beschrijven. Mijn vriend en zijn overleden vrouw hebben er alles aan gedaan om een kind te krijgen en hebben dan ook een dochter. Alles stond in functie van het kind, zegt mijn vriend. Na het krijgen van de dochter, deden ze niets meer in functie van hun relatie. (Man-vrouw) Na de dood van de vrouw van mijn vriend. Betrapte hij zichzelf erop, dat hij te bemoederend was. Bvb constant berichten sturen om te vragen wat de dochter aan het doen was, waar ze was…….

    Ikzelf heb genoten van de lessen van Manu Keirse en inderdaad een krak op gebied van rouwen. En heb zijn boeken dan ook meermaals gelezen. Ik heb een psychologische opleiding als “Gezinswetenschapper.” Hier moet ik u bijtreden en ben er mij van bewust dat alles tijd vraagt. Ieder verwerkt het op zijn manier met zijn draagkracht-draaglast. En, het is zeker een ingrijpend als iemand zijn moeder verliest.

    Alles wat we voorstellen om met z’n drieën te doen, wijst ze dit af. Bvb ze eet graag ribbetje we hebben haar reeds een paar maal gevraagd om mee met ons te gaan eten. We kunnen bvb vroeg gaan eten, zodat ze daarna nog kan uitgaan. Maar helaas steeds een nee.
    Zoals ik reeds schreef, wil ik naar een wij verhaal met z’n drieën niet naar een wij-zij verhaal. Ik voel mij in dit verhaal soms wel een buitenstaander doordat ze mij totaal negeert, ze richt zich alleen tot mijn vriend. Let wel, ik ben een buitenstaander en ik ben mij daarvan bewust. Vader-dochter hebben dan ook hun eigen voorgeschiedenis, waarvan ik geen deel van uitmaak… Ik wil mij niet spiegelen aan een gewone moeder. Ik ben dit per definitie niet. Ik heb dan ook geen moeite met vanzelfsprekende loyaliteit. Maar mijn vriend is wel de verbindende schakel tussen het oude en het nieuwe gezinssysteem. Zonder steun van hem is het (en zeker in het begin) moeilijk functioneren voor mij. Grenzen of regels stelt hij niet, op geen enkel gebied. Waardoor ik mij enorm veel zorgen maak. En dit omdat de dochter op geen enkel gebied autonomie verwerft. Hij benoemt het wel, zonder dat ik het benoem. (Wat ik zeer goed vind.) Maar tussen iets benoemen en er iets aan doen? (Reeds aangehaald in de vorige reactie.)

    Ook vind ik zeer erg dat ik de dochter nog nooit een vriendelijk woord heb zien zeggen aan haar vader. (Ze is erg dominant) Bvb we waren naar een feestje geweest en de dochter was nog niet thuis. Hij zegt: ik ga een rolluik omhoog laten omdat de dochter nog niet thuis is. s’Morgens bij het opstaan zegt ze: “hèwel die rolluik was nog omhoog.” Hij zegt: “dit was omdat je nog niet thuis was.” Zij: “ja, omdat je te lui was zeker om naar beneden te doen.” Dit, terwijl haar vader alles doet voor haar. Ik moest echt eens slikken. Ik kan hierbij nog enkele voorbeelden aanhalen…. Het afweermechanisme dat mijn vriend hier gebruikt is verdringen en lacht het weg. (Knipt dan een oog naar mij….)
    Ze kan reeds van haar 18 jaar autorijden, maar kan niet tanken. Niet zolang geleden, staat ze ergens met de auto en de benzine is bijna op. Vader springt in de auto, gaat naar haar en gaat voor haar benzine tanken. hij zegt tegen mij: “zoeteke ik moet de PR met de mensen van het benzinestation toch onderhouden hè.”

    Waar ik hulp wil: we moeten er met z’n drieën uitkomen…. We moeten naar een win-win situatie. Zoals ik de situatie nu zie denk “ik” dat we moeten ingrijpen. (Maar, nog eens: wie ben ik?)
    Waarom vind “ik” dat we moeten ingrijpen? Omdat ik tenslotte ook iemand ben. Ik ben ook een persoon met gevoelens. Zoals “ik” de situatie nu zie, is het zeker niet gezond.
    Is hier sprake van parentificatie? Ik sta er te dichtbij, ik zie het niet…..

    Ik durf mij bijna niet verder te wagen aan deze relatie. Ik krijg teveel negatieve prikkels. Ik ben echt bang! Maar het is een prachtman! Hij zou alles doen voor mij. Ik wil niet dat hij zich in twee splitst, vandaar dat ik naar een WIJ verhaal wil!
    Hij zou alles doen. Ik moet er hem op wijzen en zeggen nee, ik doe dit… Mijn vriendin zei het ook. Er was bvb bezoek en de vrouwen deden de afruim, hij springt recht en begint ook mee te helpen. Ik en mijn vriendin zeiden op hetzelfde moment: “Nee, jij blijft nu zitten. De vrouwen gaan dit wel doen!” (Prachtig!)

    Lieve groet Katty

    1. Beste Katty,

      Je hebt alles in huis om er een succes van te maken, met jouw achtergrond en kennis – en toch is het lastig voor je omdat je er midden in zit. Omdat je er ook door geraakt wordt, toch Katty? En daarnaast omdat het zo gevoelig onderwerp is voor je vriend. Hij lijkt het nog niet te kunnen zien zoals het is.

      Want ja! Jouw inzichten zijn waardevol en treffend. Wat je hier beschrijft lijkt er zeker op dat ze een duwtje in de rug zou moeten hebben om verder te komen in het leven. Maar – dat is het lastige – dit is niet de rol van een stiefmoeder. Niet als je geen hechte band met haar hebt. Die kun je wel krijgen. Maar dat is niet zeker, helaas. Jij zult daar veel in moeten investeren, en toch niet zeker weten of ze jou kan toelaten in haar leven.

      Maar ze heeft zeker wel behoefte aan meer wijze, mooie, liefdevolle mensen in haar leven. Mensen die haar kunnen helpen om een gezonde, zelfstandige vrouw te worden. Iemand zoals jij.
      En ook je partner heeft je nodig! Je kunt een liefdevolle spiegel voor hem zijn.

      Stel: wat zou je een goede vriendin adviseren die in deze situatie zat? Vanuit een professionele blik en houding?
      Ik denk dat je de antwoorden in je hebt.

      Mocht je daar toch hulp bij nodig hebben, zou ik je met liefde verder helpen. Neem dan vooral contact met me op.

      Ik wens je veel wijsheid en sterkte,
      lieve groet Annette

  6. Dag Anette, nu bijna een half jaartje verder en professionele hulp ingeroepen. (Spijtig dat je zo ver woont!) Ik zit erdoor…
    Mijn vriend is de confrontatie aangegaan met de stiefdochter en deze kan het niet hebben dat er een andere vrouw is. Dit zou om het even wie mogen zijn. (Zegt ze.) Dit wist ik reeds van de eerste dag en ook dat het om het even wie zou mogen zijn. Ik voelde dit gewoon, maar ik blijf vriendelijk.

    De vrienden rondom mij zeggen laat dat mens links liggen. Dit kind zal haar leven niet veranderen voor haar vader of jouw zeggen ze. Waarom zou ze? Investeer dan ook niets in haar… Bvb we hadden op reis geweest en we hadden iets mee voor haar. Een dank u kreeg ik niet. Ik zet mij in ten voordele van “Het Kinderkankerfonds” en vele vrienden waren daar aanwezig waarbij ik haar voorstelde aan iedereen. Zij stelde niemand voor aan mij. Als antwoord krijg ik van mijn vriend krijg: dat ze dit niet inschat zoals het hoort. Nog geen dank u bij het krijgen van iets? t’Ja ze is zo…..
    Een positief punt vond ik wel dat ze aangaf dat ze niet graag heeft dat haar vader iemand had. (Deed wel pijn voor mij) En zeker met de opleiding die ik heb weet ik ook…
    Hoe verliefd je ook bent op je nieuwe partner: je kinderen blijven je achilleshiel en gaan uiteindelijk voor alles. mijn partner is overgevoelig als het om zijn kind gaat. Dat maakt dat ik me nog nog meer een outsider voel.

    Van de tips die we hebben gekregen van de psychologe is nog maar èen in de praktijk gebracht: de confrontatie….

    Psychologe gaf bvb ook aan een budget op te stellen, vrije tijd nuttig te laten invullen want ze gaat maar een paar uur naar de les in de week en haar niet constant “Zoeteke” te noemen.

    Mijn vriend voelt zich gefaald in de opvoeding en praat daar met niemand over. Wat ik zeer spijtig vind. Mijn vriendin zei ook wat moet hij zeggen? mijn kind heeft niet graag dat er een andere vrouw is in zijn leven, mijn kind wil geen vakantiejob doen. Hij weet zeer goed dat hij geen gelijk gaat halen. (Hij weent dan…. ) Zoals ik reeds schreef heeft deze dame nog op geen enkel gebied autonomie verworven. En dit schrikt mij enorm af. Mijn vriend verdringt alles… (Afweermechanisme)

    Naar de psychologe gaan wil hij niet meer gaan, ik “denk” dat de confrontatie te groot is.

    Haar gedrag tegenover hem is nu poeslief terwijl ze in het begin van de relatie stout was….. En Annette links laten liggen? (Negeren) Dan is het een wij-zij verhaal. Maar ik geraak geen stap verder en tenslotte is het al een relatie van een jaar…. En negeren ik ben daar geen krak in ;-) Eigenlijk is dit mijn ware aard niet. Ik erken of bevestig liever…. Lieve groet Katty

  7. Mijn eigen ervaring is dat het goed draaien valt of staat bij de rol van de biologische ouder. Wanneer deze ouder zijn of haar kind leert respect te hebben voor de stiefouder zijn of haar grenzen, voorkom je heel veel leed. Net als op school, op je werk heb je rekening te houden met elkaar en zijn andere regels. Zodra een stiefkind niet geleerd krijgt om andermans grenzen te respecteren, ook in eigen huis, heb en blijf je een heel groot probleem houden. Stiefmoeders vooral lopen anders gigantisch op eieren en zichzelf weg te cijferen. Stiefkind wordt een koning in huis die veel beslist, wanneer hij niet leert grenzen te respecteren.

    Kan dus best zijn dat in de oude situatie stiefkind van zijn stoel af mocht tijdens de maaltijd. Daarmee gaat hij in de nieuwe situatie over de grenzen van stiefmoeder heen. Aanpassen vanuit het kind aangestuurd door vader is het beste medicijn. Op school moet hij ook netjes op zijn stoel zitten en is dat geen probleem wanneer die regel nageleefd dient te worden. Logisch gevolg is, wanneer dat kind bij stiefmoeder steeds van de stoel afgaat, hij de stiefmoeder tot waanzin drijft wanneer hij dit mag blijven doen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *