´Hoe kom ik beter voor mezelf op in mijn samengestelde gezin, Annette? Ik wil dolgraag mijn grenzen beter aangeven, maar hoe doe je dat? Het ligt bij ons allemaal zo gevoelig namelijk!! Zal ik eerlijk zijn? Ik ben er zo’n beetje mee opgehouden en trek me steeds meer terug. Ook al weet ik dat het niet goed is. Ik houd het niet veel langer vol zo in mijn samengestelde gezin. Help! Groetjes van Anoniempje
Beste anoniempje,
Wat goed dat je deze vraag stelt. Er zijn duizenden, misschien wel tienduizenden stiefmoeders die zich dagelijks ook deze vraag stellen. Dit onderwerp is voor alle vrouwen en moeders lastig. Maar voor stiefmoeders ligt de lat nog hoger. Zoals je als schrijft, grenzen stellen in een samengesteld gezin ligt nog gevoeliger. Ik zal je uitleggen hoe het komt en je leren om er in vier stappen beter mee om te gaan.
Samengesteld gezin – grenzen stellen
Weet je waar ik achter ben gekomen tijdens het coachen van stiefmama´s en het bestuderen van mijn eigen behoeften?
Als je alle lagen afpelt komen stiefmama’s heel vaak uit op de behoefte ‘VERBINDING’. We hebben zo’n behoefte aan echt contact met ons samengestelde gezin. En vooral een diepe verbinding met onze partners – want voor hen zijn we nu eenmaal in dit samengestelde gezin gestapt. Maar in dat streven vergeten we vaak om eerst verbinding met onszelf te maken. Met wie we ook al weer zijn. Met onze diepste wensen, behoeften en verlangens.
Die behoeften komen dan in de knel. Mijn eerste vraag is dan ook: Waar heb jij behoefte aan? Wat wil jij nu precies afbakenen? Soms is dat niet eens zo makkelijk om zomaar te verzinnen.
Vriendelijk assertief zijn</>
Ook al weet je wél wat je behoeften zijn, dan nog is de kans groot dat je je grenzen niet aangeeft. Er is iets in jou dat je belemmert om kalm en duidelijk op te treden. Zonder de ander te beschuldigen of op de tenen te trappen. Zonder die innerlijke drempels zou je prima vriendelijk assertief kunnen zijn. Dit zou je dan bijvoorbeeld zeggen:
- Tegen je partner: ´Ik wil graag dat je minder appt met je ex. Ik voel me daar niet prettig bij. Wil je eens nadenken wat jouw reden hiervoor is, en wil je er afspraken over maken met haar?´
- Tegen je stiefkind: ´Ik vind het niet goed dat je mijn make-up gebruikt. We kunnen wel samen wat spulletjes voor jou gaan kopen´.
- Tegen jouw ex: ´Ik wil graag dat je de kinderen op tijd terug brengt, wil je daar nu alsjeblieft voor zorgen?´Samengesteld gezin – waarom geven we geen grenzen aan?
Waarom geven we geen grenzen aan in het samengestelde gezin?
Het voelt ongemakkelijk om je grenzen af te bakenen. Weet je waarom? We vrezen dat we dan de verbinding verbreken. Maar dit is nou precies wat je wél doet als je je grenzen niet aangeeft. Je bouwt een muur van weerstand om je heen. Die muur bestaat meestal uit onverwerkte emoties uit het verleden.
Ergens voel je waarschijnlijk angst:
- om je afgewezen te voelen
- om er niet bij te horen
- voor kritiek
- om de eeuwige outsider te blijven
- om het niet goed te doen
- voor conflicten of ruzie
- om niet te deugen
- om niet aardig gevonden te worden
- om verlaten te worden
Grenzen stellen in je samengestelde gezin in vijf stappen
Het is makkelijker dan je denkt. Probeer deze vijf stappen maar eens uit en ervaar wat het met je eigenwaarde, je zelfvertrouwen en geluk doet!
- Maak eens een lijst van waar jij je het meest aan ergert thuis. Is het zoals: natte handdoeken op de badkamervloer? Speelgoed overal? Het gebrek aan tafelmanieren?
- Onderzoek dan eens wat je behoeften zijn. Dat is vaak niet eens zo makkelijk. Wat zou je wensen?
- Wat zit daar achter op een dieper niveau? Misschien meer rust en ruimte voor jou? Is het plek voor jezelf, zowel fysiek als emotioneel? Heb je eigenlijk behoefte aan meer controle? Heb je het idee dat je te weinig invloed hebt op je gezin?
- Leer om je grenzen te communiceren op een heldere vriendelijk assertieve manier. Zoals ´Ik voel me niet goed bij hoe jouw kinderen mij geen gedag zeggen. Wil je in gesprek gaan met je kinderen hierover?´
- Consequent zijn met grenzen? Niet nodig. Jouw behoeften schelen per dag. De ene dag ben je fris en vrolijk en kun je meer hebben van je huisgenootjes, de andere dag niet. Dan bewaak je je grenzen strakker!
Ik ben natuurlijk heel benieuwd hoe jij omgaat met grenzen stellen in je samengestelde gezin. Zin om dat hier te delen? Graag. Ook word ik heel blij als je dit artikel wilt delen via sociale media. Dank daarvoor en succes met grenzen stellen, stiefmama!
Hai Anette,
Ik word (gedeeltelijk) niet geaccepteerd door mijn stiefzoon (17). Ik wil met alle liefde al 7 jaar zijn stiefmoeder zijn en dat mag ook, zolang ik maar leuk, lief en aardig tegen hem doe. (Opbouwende) kritiek accepteert hij niet van mij. Ik hoef maar 1 ding te zeggen en mijn mond word door hem én mijn man gesnoerd. Stiefzoon wordt boos en manlief geeft aan dat ik maar niks moet zeggen omdat het toch geen zin heeft. Over mijn kinderen meent mijn man altijd wat te mogen zeggen, vooral omdat ik het volgens hem niet doe. Ik kies bedachtzaam m’n momenten en ik kies mijn strijd. Ik geef mijn kinderen niet altijd de negatieve aandacht die ze soms vragen en voed ze verder op naar eer en geweten. En met alle liefde die ik in me heb.
Het gevoel van onrecht over de scheve verhoudingen in dit huis stapelen zich af en toe in mij op. Het maakt me boos en verdrietig, ook omdat ik voel dat mijn stiefzoon een boel mist in zijn opvoeding wat ik hem best had willen geven. Hij heeft geen contact meer met zijn narcistische moeder omdat zij alles bij hem kapot heeft gemaakt. En ik zie dat hij soms aandacht nodig heeft en van zijn vader niet krijgt. Ik had hem die aandacht op dat moment wel willen geven, maar ik geef het hem expres niet.
Vorig jaar hebben we weer een flinke ruzie/woordenwisseling gehad en hem voor de keus gesteld, of ik ben je stiefmoeder voor 100% of ik ben het niet. Hij koos in zijn boze bui voor het laatste. Ik denk dat hij ergens wel spijt heeft en zegt af en hele aardige dingen over mij tegen mijn man en komt soms voor me op. Maar ik merk dat er een boel kapot is. Ik wil er niet met hem over gaan praten, dat staat me enorm tegen. Ik zie mijn man als de oorzaak, maar die ziet het niet of weet niet wat hij er aan kan veranderen.
Mij.
Beste stiefmoeder,
Ik lees over ergernissen, irritaties en frustraties. Die zijn de oorzaak van onbegrip, onmacht, onrecht en scheve verhoudingen. Daaronder zit weer een volgende laag – die van diepere emoties waar je last van kunt hebben. Zoals boosheid als je je niet begrepen voelt. Zoals verdriet als je geen invloed kunt hebben. Zoals eenzaamheid. En pijn.
Herken je deze patronen? Zo is het namelijk bij heel veel samengestelde gezinnen thuis. Niet alleen stiefmoeders ervaren dit. Maar ook biologische ouders. En ook de stiefkinderen.
Het is niemands schuld. Het komt voort uit de wisselende samenstellingen en verhoudingen in het gezin. Het kan hopeloos voelen en als je er niets aan doet, kan helaas ook hopeloos en definitief eindigen…
Maar is er wél hoop. Er is vaak wél wat aan te doen. Je bedoelingen zijn goed. Je hebt een goed hart, je handelt vanuit liefde en eer en geweten. Genoeg basis voor verandering.
Je kunt de anderen niet veranderen. Je kunt wel zelf net iets anders denken (waardoor je anders voelt) en daardoor net iets anders handelen. Dan krijg je weer wat ruimte. In die ruimte kan de ander weer net wat anders reageren. De wat positievere actie van de ander, wekt bij jou weer een meer positieve reactie. Zo kun je de spiraal een draai geven en zo gaat hij weer omhoog in plaats van nog verder naar beneden.
Laat het niet te lang voortmodderen. Want hoe meer leed er tussen jullie in je stiefgezin in komt te zitten, hoe meer nare woorden er vallen, hoe lastiger is het om relaties te herstellen.
Ik zou je met alle plezier een gratis en vrijblijvende sessie van 30 minuten aanbieden via Teams, Facetime of ander media met beeld.
Dank je wel voor het delen! Dit alleen al helpt andere stiefmoeders zodat ook zij voelen dat ze niet alleen zijn. Jij ook niet, beste stiefmoeder.
Hartelijke groet,
Annette
Ik ben al 8 jaar in het leven van 2 stief- puberzonen van nu bijna 17 en 14. Zelf heb ik een uitwonende dochter van 21. Mijn partner en ik zijn beide gescheiden en wonen nu sinds 6 jaar samen met hem en zijn zoons. Hij heeft co-ouderschap met zijn ex-vrouw: de kinderen zijn om de week bij ons. De verschillen tussen beide opvoedstiijlen in hun beide huizen zijn enorm en hun moeder weigert iedere samenwerking.met hun vader. Daardoor is de situatie zo verslechterd dat de kinderen nu in een OTS situatie zitten die hen al 3 jaar lang echter nauwelijks helpt. Sws al een zeer moeilijke situatie voor ons allemaal. Nu gaat de 13-jarige die vanwege gedragsproblemen ook speltherapie volgt- puberen en heeft 5 weken geleden aangegeven dat hij een rustperiode wil en bij zijn moeder wilde blijven. Vader en ik vermoeden dat hij kiest voor het huis waar hij het minst hoeft. Wij doen nl al jaren de opvoeding en zorgen in alle praktische zaken voor hem, zoals bv medische zorg, school en sport. Moeder eist nl dat zijn vader voor hem zorgt en zij zorgt voor zijn ouders broer.
Met die oudere broer hebben we zeer weinig problemen, daarmee is het thuis gewoon gezellig en die gaat inmiddels lekker. De jongste echter zorgt voortdurend voor veel spanning en discussies. Waarvan hij nu beweert dat hij daar klaar mee is terwijl hij ze grotendeels zelf veroorzaakt. Hij liegt bv en manipuleert. Ik ben de nare sfeer, de onrust en de spanningen die hij veroorzaakt enorm zat en eigenlijk is zijn vader dat ook, en zelfs zijn broer. Wat moeten we doen? Hem loslaten? We zijn om allerlei redenen bang dat het contact dan volledig zal verwateren. Maar we vinden het zoals het nu in ons gezin gaat ook helemaal niet fijn. Wat kunnen we doen, om te zorgen dat wij ons allemaal weer ontspannen en prettig voelen ?
De hulpverlening plaatst hem nu in de rol waarbij hij alles mag gaan bepalen, wat hij wil en niet wil. Wij zijn het daar totaal niet mee eens maar voelen ons klem zitten. We willen het beste voor het kind em wetem ook wel hoe we dat zouden willem, maar we weten niet meer hoe we dat in de praktijk voor elkaar moeten krijgen. En ikzelf worstel enorm met mijn rol en positie, en wat mijn wensen nog mogen zijn in dit huis.