In deze rubriek vind je verhalen van gastbloggers. Tekst door: Chri’Stine. Ze tekent en schrijft met verve over haar leven als stiefmoeder.
Toen ik als alleenstaande moeder mijn huidige man en zijn dochter leerde kennen was mijn dochter net geen 2 jaar. Ze omarmde de liefdevolle papa waar ze zo nood aan had en was dolenthousiast met haar gloednieuwe grote zusje van al 3 jaar waar ze zo naar opkeek. En ik? Ik werd tot over mijn oren verliefd op die prachtige man en vader. Wist ik veel wat een samengesteld gezin met als bonus een plusmeisje nog voor mij in petto had! Mijn hart was groot genoeg, zoveel was zeker.
Bij co-ouderschap van een plusmeisje hoort een bio mama
Ons stiefgezin draait. Beide meisjes gaan naar dezelfde school. Dolle pret tijdens de speeltijd! Na een leuke schooldag weerklinkt de bel, ik haal mijn dochter op. Speels vertellend huppelt die zotte meid aan m’n hand. Mijn plusmeisje en haar mama staan al te wachten aan de bushalte. We naderen het bushokje en plots zie ik mijn lieve plusmeid met open armen naar me toe lopen. “Nanne!!” roept ze met een stralende glimlach, want zo noemt ze me. Ze vliegt rond mijn been, ik geef haar een dikke knuffel. Zoveel oprechte spontaniteit had ik niet verwacht. “Dag lieve meid, ga maar gauw terug naar je mama. Tot vrijdag lieve schat!”, zeg ik onzeker. Ik laat haar los en kijk weer op. Twee vuurspuwende ogen snijden me door merg en been. Haar moeder. Zijn ex. Mijn overste.
Ik ben haar moeder niet
Vrijdag. M’n plusmeisje komt terug naar ons. Het is voor mij bang afwachten. Mijn angst komt uit. Ze spreekt de woorden van haar moeder, wordt heel bepalend binnen ons gezin. Ze liegt met de glimlach, ze is er goed in. Plots heeft ze ook de neus van haar moeder en dat krollend haar is ook niet van papa. Ik ben niet meer gewenst en kruip weg in elk hoekje dat vrij is. Het eens zo warme nest is niet meer van mij. Onzichtbaar wil ik zijn. Heel gewillig verplaats ik me van de ene uiterste hoek naar de andere. Daar doe ik veel moeite voor want ik merk dat er niet veel hoekjes zijn waar ik naartoe kan. Ik wil haar en haar moeder niets in de weg leggen. Ten slotte ben ik haar moeder niet, geen idee wie dan wel.
Stiefmoeder maak je niet druk
“Maak je er niet zo druk over, laat het los” is het advies dat ik krijg. Maar zo zit mijn moederhart niet in mekaar. Oeps. Ik ben haar moeder niet, even vergeten. Het is toch wel opletten, de aandacht erbij houden. “Jij moet niets”, zeggen ze. Geen plichten.
In bad zetten, haren kammen, staartje maken (“of nee, ik wil een vlecht!”), tanden poetsen, aankleden. Boterham, drank en koekje geven, fruit snijden, vieruurtje. Glimlachen, vriendelijk en correct zijn, troosten bij tranen, streng maar rechtvaardig optreden, straffen (maar nooit in de hoek want dat wil de ex niet), steeds interesse tonen, vergeven, vergeten, nooit het laatste woord, een luisterend oor bieden, er zijn. Kleedjes kopen, wassen, drogen, strijken, opplooien en weer in de kast opbergen. Naar school brengen, ophalen, schooldagboek bijhouden, briefjes van de juf bekijken, oudercontacten (maar niet moeien), boterhammen smeren, drinkbus vullen (“Het mag eens wat anders zijn dan altijd water hé, Nanne”), boekentas klaarmaken. Knutselen, schilderen, verhaaltje vertellen, liedjes zingen, lachen, steeds goed geluimd zijn, naar de speeltuin. Helpen, uitleg geven, vragen beantwoorden, geen antwoord verwachten op mijn vragen. Eten kopen, groenten kuisen, koken, tafel dekken, toetje bij een leeg bord (naar de winkel om speciale toetjes want ze lust amper iets), afruimen, afwas. Uitkleden, pyjama aan, weer tanden poetsen, te slapen leggen, slaapwel, dikke kus en knuffel. Mezelf wegcijferen, op de achtergrond blijven, ergernissen -kortom gevoelens- verbijten, voorzichtig zijn, begrijpen, meer doen en geven dan voor mijn eigen kind. En dit alles tijdens gewone dagen, vermoeiende dagen, bij ziekte…
Nee, geen plichten. Want dit doet een moeder uit liefde voor haar kind. Maar haar moeder ben ik niet, dat recht heb ik niet. Oh, bijna vergeten, ook altijd consequent zijn en nooit afreageren op. Ik haat haar.
Een onbezonnen moment met mijn plusmeisje
Als ik op een onbezonnen moment toch eens een gekke bek trek en een lief woordje zeg tegen mijn dochtertje en het gekke bek gezicht glijdt ook richting plusmeisje, komt ze naar me toe gelopen. Armen wijd open, ‘Nanne! Knuffel!’ en vliegt rond mijn been. Ik denk aan het bushokje, geef haar een knuffel en verdwijn weer snel in een van mijn hoekjes.
Dit leven wil ik niet. Dit is niet wie ik ben. Ook niet wie ik wil zijn. Welke moeder wil ik zijn? Welke stiefmoeder wil ik zijn? Waarom moet ik 2 soorten moeder-zijn verzinnen? Elk kind is toch gelijkwaardig? Mijn hart maakt hierin geen onderscheid. Chaos.
Op een zondagavond raap ik al mijn moed bijeen en vraag haar: “Toen ik je daarnet vroeg om te gaan rechtzitten in bed en je bleef liggen, waarom ging je niet rechtzitten?” Er volgt een stilte. Lange stilte. Ik wil nu even niet verdwijnen en stel nog een vraag: “Zegt jouw mama soms iets over mij tegen jou, dat niet zo leuk is?”. Haar ogen vullen zich met tranen en ze knikt. “Wat zegt ze dan?” Stilte. “Mag je niet zeggen wat ze zegt?” Wenend schudt ze nee. Mijn hart breekt. Wat ben ik blij dat mijn hart breekt. Vanaf nu alles anders. We geven elkaar een dikke knuffel. Een knuffel waaruit ze duidelijk laat merken dat ze me graag heeft, ondanks alles wat haar mama influistert. Ze weent nu heel hard maar laat mij niet los.
Een stap in de positieve spiraal
Ja, elk kind is gelijkwaardig. Elk kind heeft het volste recht zichzelf te zijn en worden. Omdat elk kind anders is, vraagt dit een andere aanpak bij het ene kind dan bij het andere. Dus is het ook best dat ik mezelf ben bij het kind dat tegenover me staat. En ja, dat is anders bij ieder kind. Dat is mijn recht, mijn voorrecht. Want hoe mooi is het om echt naar je kind te kijken en verwonderd te zijn? Telkens ik iets opmerk dat echt van haar is, maakt mijn hart een vreugdesprongetje. Mijn plusmeisje merkt dit dan op en komt dan gekke bekkend een oprechte knuffel geven. Een positieve spiraal. Dit is fijn, oprecht, en ik kan er bij elke uitglijding opnieuw zelf terug instappen. Want dat is precies wat ik ook nu gedaan heb.
Een plusmeisje voor een kersverse stiefmoeder
Al snel besef ik dat ik gewoon mezelf niet toeliet om die ongelooflijk lieve en sterke meid graag te zien. Uit angst haar te verliezen omdat ik geen enkel recht heb. Wat een pijn, iemand kwijt raken die je zo graag ziet! Daar wou ik mezelf voor behoeden. Gek, want is dat niet gewoon hoe het leven in mekaar zit? Je houdt van mensen omdat je hen graag ziet. Of je hen kwijt raakt heb je simpelweg niet in de hand, bloedverwant of niet. Ik heb mezelf toegestaan om mijn plusmeisje graag te zien en ga door vuur voor haar. Niet als haar mama. Wel als haar stiefmama.
Liefde heeft met DNA niets te maken.
Ook niet met ‘af en toe’ of ‘hier en daar’.
Over Chri’Stine
Hoi! Fijn je hier tegen te komen. Ik ben Christine. Vrouw, mama, stiefmama (nanne), echtgenote, illustrator, passionele creatieveling en positief ingestelde realist. Samen met mijn man en 2 lieve meisjes vormen we een nieuw samengesteld gezin. Mijn teksten zijn verhalend en op realiteit gebaseerd. Ik schrijf vanuit eigen ervaringen en alle emoties die deze met zich meebrengen. Mijn kritische blik bewaakt het tekstuele en illustratieve van mijn verhalen. Veel leesplezier! Leuk als je even laat weten wat het met je doet.
Chri’Stine – www.atelierpanache.be
